De hippische filosophie van HipppoCampus

De hippische filosofie van Hippocampus

De laatste jaren is er veel publiciteit geweest over zogenaamde "alternatieve" manieren om met het paard om te gaan. "Alternatief” wordt dan gebruikt in de betekenis van "een andere mogelijkheid” voor de traditionele of klassieke Centraal-Europese manier van paardrijden en opleiden van het paard. Er zijn ook stromingen die meer waarde hechten aan het "natuurlijk omgaan met het paard". Rekening houden met de natuur van het paard is echter precies binnen de klassieke rijkunst een basisvoorwaarde. HippoCampus streeft ernaar om de klassieke rijkunst te verbinden met nieuwe kennis van het paard, maar neemt ook de verwezenlijkingen van de eeuwenlange geschiedenis in het samenleven en de samenwerking van mens en paard in haar leer op. Het betreft huisvesting, training van en omgang en communicatie met het paard. Er wordt gestreefd naar een harmonieuze relatie tussen mens en paard waar met plezier met elkaar wordt omgegaan en waar beiden van elkaar leren. Je kan op HippoCampus in theorie en praktijk kennismaken met deze verzamelde kennis, filosofie en ethiek. Ulrike Thiel is in 2007 benoemd tot Xenophon-trainer van de klassieke rijcultuur. In deze functie geeft zij clinics in Duitsland, Zwitserland en de Benelux.

Ulrike Thiel is zelf nooit een echt ruitertalent geweest, die "via haar ruggenmerg” heeft kunnen paardrijden. Ze heeft in de loop der jaren heel wat verschillende (goede en minder goede) instructeurs gehad en veel gelezen. Door vallen en opstaan is ze uiteindelijk een - voor haar gevoel - acceptabele ruiter en goede instructeur geworden. De ervaring van het zelf zoeken naar een weg, de ervaringen met verschillende instructiemethodes en haar beroepsmatige achtergrond samen hebben door de jaren heen geleid tot de ontwikkeling van een methode om haar ruiters op een boeiende manier te helpen tot een beter begrip, een beter gevoel en een betere samenwerking met hun paarden te komen. Ze heeft daarbij ervaren dat veel ruiters gewoon opgegroeid waren met misverstanden en dat kleinigheden "tussen de oren” of aan hun lichaamsschema hen er somsvan weerhielden om tot de nagestreefde harmonie met hun paard te kunnen komen. Dit leidt vaak tot frustratie voor ruiter en paard en soms zelf tot opgave van de paardensport. Dat is zonde en onnodig.

Bij de door Ulrike Thiel gebruikte methode blijft het klassieke streven naar een optimale ontwikkeling van het paard vanuit zijn natuurlijke eigenschappen steeds het doel. Dit is alleen te bereiken door een zeer correcte basis van zit en het geven van hulpen, en een systematisch training, waardoor gewaarborgd is dat het paard door de ruiter ook daadwerkelijk in zijn bewegingen ondersteund en niet gehinderd wordt. Deze klassieke achtergrond wordt aangevuld met moderne "psychomotorische” leertechnieken. Het doel is om te komen tot een harmonie, die op elk niveau te beleven valt: voor de sportieve ruiter, de wedstrijdruiter maar ook de recreatieruiter, die wél de ambitie heeft om zijn paard optimaal te begeleiden, zodat ze samen zo lang mogelijk veilig en met plezier kunnen  genieten van deze hobby.