Kan je ruitergevoel leren?

 

Kan men "ruitergevoel"leren ?

 

 

Goed leren rijden vergt gevoel techniek en kennis Dat leer je niet alleen door kilometers te maken op een paard. En dat eist ook van de instructeur meer te weten van het psychomotore leerproces van mens en paard om hem goed te kunnen ondersteunen.

Ulrike Thiel is zelf - zoals veel ruiters - nooit een echt "ruitertalent" geweest, die "via haar ruggenmerg” heeft kunnen paardrijden. Ze heeft in de loop der jaren heel wat verschillende (goede en minder goede) instructeurs heel veel, en vooral "moeilijke" paarden gereden gehad en veel gelezen. Door vallen en opstaan is ze uiteindelijk een - voor haar gevoel - acceptabele ruiter en goede instructeur geworden. De ervaring van het zelf zoeken naar een weg, de ervaringen met verschillende instructiemethodes en haar beroepsmatige achtergrond samen hebben door de jaren heen geleid tot de ontwikkeling van een methode om haar ruiters op een boeiende manier te helpen tot een beter begrip, een beter gevoel en een betere samenwerking met hun paarden te komen. Ze heeft daarbij ervaren dat veel ruiters gewoon opgegroeid waren met misverstanden en dat kleinigheden "tussen de oren” of aan hun lichaamsschema hen er soms van weerhielden om tot de nagestreefde harmonie met hun paard te kunnen komen. Dit leidt vaak tot frustratie voor ruiter en paard en soms zelf tot opgave van de paardensport. Dat is zonde en onnodig.

Bij de door Ulrike Thiel gebruikte methode blijft het klassieke streven naar een optimale ontwikkeling van het paard vanuit zijn natuurlijke eigenschappen steeds het doel. Dit is alleen te bereiken door een zeer correcte basis van zit en het geven van hulpen, en een systematisch training, waardoor gewaarborgd is dat het paard door de ruiter ook daadwerkelijk in zijn bewegingen ondersteund en niet gehinderd wordt. Deze klassieke achtergrond wordt aangevuld met moderne "psychomotorische” leertechnieken. Het doel is om te komen tot een harmonie, die op elk niveau te beleven valt: voor de sportieve ruiter, de wedstrijdruiter maar ook de recreatieruiter, die wél de ambitie heeft om zijn paard optimaal te begeleiden, zodat ze samen zo lang mogelijk veilig en met plezier kunnen  genieten van deze hobby.

De psychomotoriek biedt veel hulpmiddelen voor instructeurs om het leerproces van de ruiter beter en vooral zonder misverstanden te laten verlopen. Op deze manier kan het ruitergevoel worden getraind.

Wetenschappelijke en klassieke basis

Ulrike Thiel heeft ruim 10 jaar toegepast wetenschappelijk onderzoek gedaan naar menselijke leerprocessen en naar effectieve manieren om het leerproces te bevorderen. In haar eigen ruitercarriere werd ze regelmatig geconfronteerd met leermethodes die een goed leerproces eerder in de weg stonden dan bevorderden. Vanuit  haar beroepsmatige achtergrond besloot ze zich nader te verdiepen in het leerproces van het paardrijden.

Ze concludeerde, dat veel ruiters gewoon opgroeiden met misverstanden. Soms stopten ze heel erg veel; energie en tijd in het rijden, maar raakten toch gefrustreerd doordat ze weinig vooruitgang boekten en veel problemen tegenkwamen. Vanuit haar eigen ervaring en vanuity haar functie als psychotherapeut kon ULrike zich goed verplaatsen in deze gefrustreerde ruiters, maar ook de problematiek van de paarden die hierbij betrokken waren.

Ulrike besloot daarom een doelgerichte, effectieve vorm van instructie te ontwikkelen, waarbij misverstanden en frustraties bij het paardrijden voorkomen konden worden.

De klassieke rijkunst met zijn beproefde wetten en systematiek voor het bewegen samen met het paard leverden de basis. De sportwetenschappen, de nodige technische ondersteuning en de Psychologie  en Equitherapi brachten psychologische diepgang.

Ulrike probeert haar leerlingen veel bergrip ervoor mee te  geven voor wat in het paard gebeurd en hoe de bewegingsdialoog door hun viervoetige partners beleefd wordt. Een aantal oefeningen kunnen helpen het lichaamsgevoel te verbeteren en het open staan voor wat vanuit het eigen lichaam en van het paard afkomt te bevorderen. ZSo kan meer harmonie in de beweging ontstaan.

Voor de ruiter helpt de sportpsychologische aanpak om zijn ruitergevoel doelmatig te kunnen verbeteren. Denken, voelen en doen kunnen geintegreerd worden.

Voor ruiters, instructeurs en trainers

HippoCampus wil helpen beginnende maar ook  gevorderde ruiters en instructeurs met een effectieve methode kennis te laten maken, om de basis van het samenspel van technische vaardigheden, begrijp en gevoel gemakkelijk en zonder misverstanden  te kunnen verwerven, aandachtspunten bij te spijkeren en  tot een beter begrijp en wat handvaten te kunnen komen  hoe waarmee je je paard tot je “danspartner”  kan maken.

Beter paardrijden niet alleen door "kilometers maken"op het paard

Paardrijden leer leer je niet alleen door "kilometers te maken" op het paard. Want om lekker te leren paardrijden moet je het hebben van een samenspel van je zintuigen, van lichaam en geest. Pas vanuit een combinatie uit begrijpen waarom het zo moet, het aanvoelen hoe het moet en het snappen wat er gedaan moet worden kan een ruiter zich ontwikkelen tot een zelfstandig denkende ruiter, die in staat is voor alles, wat van zijn paard komt open te staan en er iets zinvols mee te doen. Omdat het naast het leren uitvoeren van ingewikkelde en zeer fijn op elkaar afgestemde lichamelijke bewegingsschemata ook nog gaat om het communiceren met een levend wezen, zijn er tijdens het leren paardrijden veel struikelblokken en mogelijkheden voor misverstanden weggelegd. Dat sommige ruiters jarenlang kunnen tobben met de juiste manier van zitten en hulpengeving heeft vaak zijn oorzaak erin, dat tijdens het basisleerproces een aantal misverstanden niet werden onderkend en dat niet systematisch en methodisch in op elkaar opbouwende stappen gewerkt werd  tijdens het aanleren. Veel in principe getalenteerde ruiters zijn daardoor niet in staat hun paard optimaal te kunnen ondersteunen in de gezamenlijke training als combinatie.

De klassieke aanpak is nog steeds actueel

In principe is de “klassieke aanpak” zoals heden nog gepraktiseerd in de Spaanse Rijschool van aan de basis veel investeren in een goede onafhankelijke zit en hulpengeving nog steeds de meest succesvolle. Vandaag hebben wij, in aanvulling op deze principes, uit de hippische sportpsychologie, de sportfysiologie en de

trainingsleer veel inzichten en technieken aangereikt gekregen, die het ons mogelijk maken, het leerproces veel duidelijker en effectiever te laten verlopen.

Wel blijft ook in de hedendaagse paardensport het respect voor de persoonlijkheid en het werken conform de natuur van het paard een ethieke eis, die ook te vinden is in het FEI reglement. Hier vinden niet ten onrechte tegenwoordig veel discussie plaats.

Combinatie uit professionele en wetenschappelijke achtergrond en eigen ervaring

Dr. Ulrike Thiel is zelf nooit een echt “ruitertalent” geweest, die “via haar ruggenmerg” heeft kunnen rijden. Ze  heeft in de loop van de jaren heel wat verschillende (goede en minder goede) instructie gehad, veel gelezen en is via vallen en opstaan uiteindelijk een- voor haar gevoel -  passabele ruiter en goede instructeur geworden.  De ervaring van het zelf zoeken van een weg, de ervaringen met verschillende instructiemethodes en haar beroepsmatige  achtergrond samen hebben over de jaren heen geleid tot de ontwikkeling van een methode om haar leerlingen op een boeiende manier te helpen tot beter begrijp, beter gevoel en betere samenwerking  met hun paarden. Ze heeft daarbij de ervaring gemaaktervaren dat veel ruiters gewoon “opgegroeid”  waren met misverstanden en dat soms kleinigheden “tussen de oren” of aan hun lichaamsschema ze hen weerhielden,  om tot de nagestreefde harmonie met hun paard te kunnen komen. Dit leidt vaak  tot frustratie voor ruiter en paard en soms zelf tot opgave van de paardensport. En dit is zonde en niet nodig.

De Methodes

Bij de op HippoCampus gebruikte methode  blijft het klassieke streven naar een optimale ontwikkeling van het paard gezien zijn natuurlijke eigenschappen steeds het doel. Dit is alleen te bereiken door een zeer correcte basis van zit, hulpengeving en systematisch training, waardoor gewaarborgd is, dat het paard door de ruiter ook daadwerkelijk in zijn bewegingen  ondersteund en niet gehinderd wordt. Deze klassieke achtergrond  wordt aangevuld met moderne “psychomotore”  leertechnieken. Het doel is te komen tot een harmonie, die op elk niveau te beleven valt: voor de sportieve ruiter, de wedstrijdruiter maar ook de recreatieruiter, die wel de ambitie heeft, om zijn paard  optimaal te kunnen begeleiden, zodat hij zo lang mogelijk samen met hem met plezier en veilig kan genieten van zijn hobby