Leerlingen HippoCampus

Leerlingen en cursisten aan het woord:

Liever een perfecte volte dan een verkrampte pirouette:
Ulrike let erop, dat ik me consequent op de goede manier met de details van het rijden bezighoud. Zodat mijn paard ook echt begrijpt,wat ik bedoel. Door in kleine, haalbare stappen te werken behaal je haast ongemerkt je "grotere doelen".
Het welzijn van het paard tijdens het werk staat bij Ulrike voorop. Haar uitgangspunt is dat het paard er elke les beter op moet  worden. Niet dat hij weer een nieuw kunstje geleerd moet hebben, maar dat hij beter in zijn vel zit,
tevredener is.Voorop staan eenvoud en het werken met goede ingrediënten. Liever een perfecte volte dan een verkrampte pirouette.
Birgit en Harif

Met minder doen veel meer bereiken:
Ik ben nu in training bij Ulrike, na een zitles-introductiedag (eendaagse
workshop) . Er gaat gewoon een wereld voor mij open en ook voor mijn paard. Na enkele lessen kan ik eindelijk voelen. Ik bereik nu met minder veel meer!Anja en Ludon

Ik kan mijn paard met mijn zit vertrouwen geven:
Ik ben nog steeds onder de indruk van wat de invloed van je zit met het paard
doet. Ik ben zitlessen gaan volgen omdat ik voor mijn gevoel de basis miste.Mijn
paard is 6 jaar en heeft nog weinig ervaring. Hij liep bijv. altijd met zijn
hoofd in de lucht. Na een aantal zitlessen hebben mijn paard en ik heel wat
geleerd. Hij loopt nu met zijn hoofd lekker ontspannen naar beneden. Ik rijd
tempowisselingen met behulp (alleen) van mijn zit. Als hij onzeker is kan ik hem
met mijn zit vertrouwen geven.
Wat wij in de toekomst zullen gaan bereiken weet ik nog niet. Ik ben me er wel
bewust van geworden, dat je zit een enorme impact op je paard heeft. Een ding is
zeker: Zowel mijn paard als ik hebben er baat bij en zeker ook niet onbelangrijk
- wij vinden het allebei ontzettend leuk om te doen.
Bernadette en Olympus

Voelen en gevoel terugkrijgen van je paard:
Ik ben naar Ulrike Thiel en HippoCampus gegaan omdat ik wilde leren beter te zitten en mijn 4 jarige paard zo min mogelijk te storen in zijn beweging. Tijdens dit weekend heb ik ervaren hoe ik door mijn zit  Wopke kan begeleiden en mee kan zijn met zijn beweging. Hij ging steeds beter bewegen en was me dankbaar
voor mijn verbeteringen! Ook heb ik gevoeld hoe kleine veranderingen in je lichaam grote effecten hebben op het paard.Kortom, het was een hele openbaring, die ik voor geen goud had willen missen! Voelen en gevoel terugkrijgen van je paard - dat is geweldig!
Lisette en Wobke

Ik ben bij Ulrike gaan lessen omdat:
Ik op een respectvolle manier en met de meest zachte hulpen wil leren
paardrijden. Mijn doel is te komen tot een harmonieuze samenwerking met mijn
paard waarbij ik zoveel lichaamscontrole ontwikkel, dat ik in harmonie en zonder
verstoring met het paard kan samenwerken. Dat is ook altijd het streven van de
scholen in de klassieke rijkunst geweest. Ulrike is een instructeur, die de
denk- en werkwijze van de klassieke scholen heeft omarmt en dat actief wenst
door te geven.
Alwin (nog geen eigen paard)

Het gevoel en het rijden verbeterd:
....Ik geef veel mensen tips, die ik van Ulrike geleerd heb bij het rijden over
hun houding (stopcontact, plkassend hondje, borstbeen op en werken vanuit het
centrum, Donald Duck enz.) Dat vinden vooral kinderen erg leuk!En ze zijn
allemaal enthousiast over het gevoel en het rijden, dat verbetert!
L.W.

Een knopje ging om:
Toen ik van Ulrike had begrepen en leren aanvoelen, dat het bij het paardrijden
hoort, om steeds weer zijn evenwicht te verliezen, maar dat ik erop kon
vertrouwen, dat ik hem terug kon vinden is bij mij een knopje omgegaan.
Siggi

Ik was gewoon hartstikke scheef:
Ik heb voor het eerst begrepen en aangevoeld, wat symmetrie betekend, en kan dat
nu ook in het dagelijkse leven merken. Ook bij het autorijden en in andere
situaties heb ik nu geen pijn meer in mijn rug, omdat ik ook daar nu op
symmetrie en een goed gebruik van mijn centrum let.Ik was gewoon hartstikke
scheef en heb er ook steeds scheef op mijn paarden gezeten!
Mariella

Mijn paard en ik vertrouwen nu op elkaar:
Sinds ik geleerd heb om op mijzelf te vertrouwen. En sinds ik nu weet hoe  met
de klassieke zit ook mijn wensen en mijn zekerheid aan mijn paard door te geven
gaat alles veel gemakkelijker. Mijn paard en ik vertrouwen nu op elkaar.
Silvie en Marlo

Met minder doen veel meer bereiken:
Ik ben nu in training bij Ulrike, na een zitles-introductiedag (eendaagse workshop) . Er gaat gewoon een wereld voor mij open en ook voor mijn paard. Na enkele lessen kan ik eindelijk voelen. Ik bereik nu met minder veel meer! Katja

Ik kan mijn paard met mijn zit vertrouwen geven:
Ik ben nog steeds onder de indruk van wat de invloed van je zit met het paard doet. Ik ben zitlessen gaan volgen omdat ik voor mijn gevoel de basis miste.Mijn paard is 6 jaar en heeft nog weinig ervaring. Hij liep bijv. altijd met zijn hoofd in de lucht. Na een aantal zitlessen hebben mijn paard en ik heel wat geleerd. Hij loopt nu met zijn hoofd lekker ontspannen naar beneden. Ik rijd tempowisselingen met behulp (alleen) van mijn zit. Als hij onzeker is kan ik hem met mijn zit vertrouwen geven.
Wat wij in de toekomst zullen gaan bereiken weet ik nog niet. Ik ben me er wel bewust van geworden, dat je zit een enorme impact op je paard heeft. Een ding is zeker: Zowel mijn paard als ik hebben er baat bij en zeker ook niet onbelangrijk - wij vinden het allebei ontzettend leuk om te doen.
Bernadette en Olympus

Voelen en gevoel terugkrijgen van je paard:
Ik ben naar Ulrike Thiel en HippoCampus gegaan omdat ik wilde leren beter te zitten en mijn 4 jarige paard zo min mogelijk te storen in zijn beweging. Tijdens dit weekend heb ik ervaren hoe ik door mijn zit  Wopke kan begeleiden en mee kan zijn met zijn beweging. Hij ging steeds beter bewegen en was me dankbaar voor mijn verbeteringen! Ook heb ik gevoeld hoe kleine veranderingen in je lichaam grote effecten hebben op het paard.
Kortom, het was een hele openbaring, die ik voor geen goud had willen missen! Voelen en gevoel terugkrijgen van je paard - dat is geweldig!
Lisette en Wobke

Ik ben bij Ulrike gaan lessen omdat:
Ik op een respectvolle manier en met de meest zachte hulpen wil leren paardrijden. Mijn doel is te komen tot een harmonieuze samenwerking met mijn paard waarbij ik zoveel lichaamscontrole ontwikkel, dat ik in harmonie en zonder verstoring met het paard kan samenwerken. Dat is ook altijd het streven van de scholen in de klassieke rijkunst geweest. Ulrike is een instructeur, die de denk- en werkwijze van de klassieke scholen heeft omarmt en dat actief wenst door te geven.
Alwin (nog geen eigen paard)

Het gevoel en het rijden verbeterd:
....Ik geef veel mensen tips, die ik van Ulrike geleerd heb bij het rijden over hun houding (stopcontact, plkassend hondje, borstbeen op en werken vanuit het centrum, Donald Duck enz.) Dat vinden vooral kinderen erg leuk!En ze zijn allemaal enthousiast over het gevoel en het rijden, dat verbetert!
L.W.

Een knopje ging om:
Toen ik van Ulrike had begrepen en leren aanvoelen, dat het bij het paardrijden hoort, om steeds weer zijn evenwicht te verliezen, maar dat ik erop kon vertrouwen, dat ik hem terug kon vinden is bij mij een knopje omgegaan.
Siggi

Ik was gewoon hartstikke scheef:
Ik heb voor het eerst begrepen en aangevoeld, wat symmetrie betekend, en kan dat nu ook in het dagelijkse leven merken. Ook bij het autorijden en in andere situaties heb ik nu geen pijn meer in mijn rug, omdat ik ook daar nu op symmetrie en een goed gebruik van mijn centrum let.Ik was gewoon hartstikke scheef en heb er ook steeds scheef op mijn paarden gezeten!
Mariella

Mijn paard en ik vertrouwen nu op elkaar:
Sinds ik geleerd heb om op mijzelf te vertrouwen. En sinds ik nu weet hoe  met de klassieke zit ook mijn wensen en mijn zekerheid aan mijn paard door te geven gaat alles veel gemakkelijker. Mijn paard en ik vertrouwen nu op elkaar.
Silvie en Marlo

Zitcorrectie:

……Nu begin ik te begrijpen hoe het werkt met de knobbels, lastig is het wel want alles wat ik ooit heb geleerd mag ik over boord gooien, ik denk dat al mijn instructeurs dachten dat ik wel goed zat, en ik ook. Maar nog nooit had iemand gevoeld hoe ik op een paard zat……

…….Ik krijg een aantal oefeningen mee voor thuis, zodat ik volgende week spiertechnisch het makkelijker zal krijgen. We hebben ook nog naar een tape over de Spaanse rijschool gekeken, niet naar de sprongen en trucjes, maar naar hun houding gekeken en de manier waarop ze rijden. Wat ik deze week heb geleerd is dat je de randvoorwaarden (zo veel als mogelijk) in orde moeten zijn, vooral je houding naar het paard toe (hier ben ik en ik bepaal) een goede zit en (dit is het lastigste) het paard vertrouwen geven…..

….toen ik in de spiegel keek en mij met mijn "nieuwe zit” op het paard zag zitten stelde Ulrike de vraag: " en – hoe komt dat nu over?” "het is gewoon alsof je je met een nieuw kapsel in een etalage bekijkt als je net van de kapper komt!” zei ik……..

Angst en Spanningsbegeleiding

Daar stond ik dan, een eigen paard, en ik durf er niet meer op, lekker ding ben ik! Wat nu? Hoe moet dat morgen en overmorgen, ik sta in een manege met mijn paard, hij moet absoluut zijn beweging hebben, één dagje toiletteren is leuk, één dagje longeren, maar dan. Dan begin je een ongelooflijke hekel aan je zelf te krijgen, je vindt jezelf stom (en nog veel meer, goed voor een uurtje tegen janken aan)

Ik durf nu gewoon te zeggen dat ik er bang van wordt, en mensen in mijn omgeving bekennen bijna stuk voor stuk dat ze ook wel heel bang zijn geweest, compleet met zweten hartkloppingen huilen en niet meer rijden!, zelfs de mensen die mijn ogen nooit bang zouden  zijn. Ik ben dus niet alleen! (het is een poosje rijden naar, dus genoeg tijd voor overpeinzingen)

En dan zegt Ulrike:” Ik kan je angst nooit wegnemen”.

Oeps dat is even slikken, want daarvoor was ik toch hier, om een dosis moed of een pondje lef te kopen, jammer dan want dat ligt hier dus niet op de plank! En dat is maar goed ook want angst heb je gekregen om je zelf te beschermen, zonder zou levensgevaarlijk zijn. (blijf het toch nog jammer vinden)

Ze heeft wel een ander idee; Ik wil je leren omgaan met je angst en eerst eens kijken waar deze angst vandaan komt.

Nina's Evaluatie van haar eerste 9 lessen, tbv de evaluatieles (10).

Nina werkt zelf als wetenschapper en bekijkt haar lessen steeds ook vanuit haar berispelijke achtergrond. Ze heeft een eigen evaluatie van haar eerste 9 zitlessen gemaakt om tijdens de evaluaties, de tiende les uit het individuele traject te kunnen bespreken.  Deze evaluatie geeft een mooie inzicht in het proces.

Algemeen:
De eerste 6 lessen (op Jona, zonder zadel) heb ik geleerd om in balans te zitten en de impuls te halen uit het zelf beginnen met de beweging en samen afmaken. In plaats van het ontwijken van de beweging van het paard, van deze beweging gebruik te maken. Het lichtrijden thuis werd hierdoor meer doorzitten. In het doorzitten (m.n. in het begin) werd mijn eigen beweging veel groter (de hand die de stuiter geeft aan de stuiterbal), dit gaat nu redelijk gedoceerd. Na de achtste les (op Resy, met zadel) was ik het lichtrijden even helemaal kwijt, dit duurde tot na de 9e les: ik was teveel gericht op het stilhouden van mijn rechterbeen (wat met doorzitten al veel verbeterd was) en vergat om me te richten op het veren door de enkels. Toen ik dit bedacht had, ging het alweer stukken beter.

Op onderdelen:
1. De warming-up: vrijwel altijd houd ik me hieraan en er is een duidelijk verschil in beginhouding/zit merkbaar.

2. De balans: dit wordt steeds beter. Ik kan meestal goed voelen als het goed is en al verend de impuls activeren. Termen als ‘als een u over je paard heen schuiven’ helpen, evenals ‘verende enkels’. Steeds vaker zijn er enkele passen in draf en galop, waarbij ik kan voelen dat ik het paard niet hinder in zijn eigen beweging (dit voelt als mij alsof ik me kan ‘losmaken’ van alle beweging: alsof ik er boven zweef).
Verdere hulpen waarmee ik mijn houding kan verbeteren zijn ‘de elastiekjes op spanning brengen’, en ‘het oproepen van de boogspanning door je vingers van hals naar buik te halen’.

3. De hulpen. De knakworst-hulp raakt meer en meer gewoon. Josan reageert er prima op, zeker na het losrijden. Vaak negeert ze me zelfs, als ik een keer hak…

4. De handen. Zelfs mijn teugelvoering is (volgens mij) al wat verbeterd (onafhankelijker geworden), maar ik ben benieuwd hoe het gaat als tijdens les 10 de teugels erbij komen.

5. Het paard: Josan is duidelijk meer voorwaarts. Meestal na de eerste galop (en steeds vaker eerder) wordt ze erg looplustig. Ik hoef alleen maar stil in balans erop te blijven en moet zelfs regenmatig ‘hoho’ zeggen. Omdat dit vroeger nooit voorkwam, moet ik dit van mijn instructrice zo mogelijk verbaal oplossen, zonder verder iets te doen. Verder is mij opgevallen dat ze snel is afgeleid, met name met losrijden (wellicht omdat ze zich vrijer voelt?)

N.B. met wedstrijden val ik nog duidelijk (maar wel steeds minder!) terug in mijn oude patroon, maar ik denk dat ik dit op den duur zeker kan oplossen.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Theo, een "enthousiaste 50 plusser"over zijn lessen

Paardrijden is gelukkig een sport die je ook nog op gevorderde leeftijd kan uitoefenen en ook op gevorderde leeftijd nog vorderingen kan maken. Ulrike begeleid enkele ruiters "op leeftijd". tussen de 50 en 75 jaar.

Ulrike Thiel:

Toen Theo mij voor het eerst opbelde om een afspraak te maken  moesten wij beiden heel hard lachen, want hij vroeg  mij :”voordat wij verder praten moet ik je wel even zeggen, dat ik al boven de 50 jaar oud ben. Heeft dat dan nog nut?” Ik heb gezeggt: "Als je denkt, dat je boven de 50 jaar niets meer kan leren of verbeteren,  dan kan je meteen in de kist gaan liggen en hem dichtspijkeren….. "  
Want het paardrijden is een van de weinigen sporten waar  je ook nog op hogere leeftijd goede prestaties kan leveren omdat kracht en andere leeftijdsafhankelijke factoren minder rol spelen dan coördinatie, attitude kennis begrijp en motivatie. Indien iemand zijn lenigheid op pijl houdt, dan is paardrijden m.n. de dressuur een sport waarmee je op hogere leeftijd nog mee kunt beginnen en waarin je ook op hogere leeftijd nog vorderingen kan maken.
Ik heb in de laatste jaren geregeld mensen boven de 40 geholpen met een begin of een herbegin te maken aan het paardrijden en heb tegenwoordig zelf een zeer enthousiaste leerling van boven de 70 jaar, die inmiddels meer dan drie jaar lest en zeer ervan geniet met de klassieke zit en de klassieke hulpengeving steeds meer gevoel voor het paard te kunnen ontwikkelen en veel vooruitgang boekt.

Ook bij Theo is dat zo Hij heeft al een langere ruitercarrière achter de rug en is nog zeer goed instaat zijn lichaamsschema te verbeteren en slechte gewoontes door betere zit en coördinatie te vervangen.

Theo van Campen schrijft:
 
" Zou het werkelijk iets voor mij zijn? Ben ik niet te oud om anders te gaan zitten en te gaan rijden?"
 Uit nieuwsgierigheid heb ik de stoute schoenen aan getrokken en heb me zo'n  anderhalf  jaar geleden voor een lesje gemeld. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het wel wennen was, maar na even door zetten blijven de resultaten niet uit. En later op weg naar huis heb ik dat fijne losse gevoel in mijn benen.
Mijn partner moest lachen zodra ik weer thuis op mijn paard zat en aan mij vroeg, "waar ben je nu mee bezig?"
Ja, want dat is het voordeel, na de les van Ulrike vertrek je met huiswerk, die verpakt is in een mooie beeldspraak. Zo kan ik thuis uitleggen dat ik een indiaan of een skivlieger imiteer en waarom ik dat doe.
Die bewustwording helpt me verder en doet me realiseren dat het allemaal nog veel beter kan, en dat op mijn leeftijd!.
 
Theo van Campen (een enthousiaste vijftig plusser)
Dalfsen

Bang na ongeluk.

De ervaringen van Karin, Joep en Isabella Janssens en hun paard Olly

Hallo allemaal,
 
Ongeveer 1,5 jaar geleden ben ik bij Ulrike gaan lessen. Door een ernstig ongeval met een paard was ik bang geworden . Ik zat niet meer recht op mijn paard en als hij ergens van schrok kromp ik in elkaar waardoor het paard de kans kreeg om te vluchten. In feite zei hij tegen mij: ik vind het eng. Door mijn verkeerde lichaamshouding zei ik ook dat het eng was en nam mijn paard het initiatief over en ging weg. Van Ulrike heb ik geleerd om altijd met de juiste houding op het paard te zitten. Dus de S in je rug, benen lang maken vanuit de heup etc. Ik ontdekte dat als mijn paard schrok en ik met de juiste houding bleef zitten en het paard aanmoedigde om door te gaan, dat hij ook gewoon doorging. Nadat mijn man en dochter mij vooruit zagen gaan zijn zij ook bij Ulrike gaan lessen. In anderhalf jaar tijd hebben wij geleerd om ons paard op zijn eigen benen te laten lopen. De lelijke onderhals van het paard is verdwenen. De bespiering is totaal veranderd. We hebben geleerd dat als er dressuurmatig iets niet lukt de fout bij ons zelf te zoeken.  Als we nu iets vragen van het paard en het lukt niet dan gaan we eerst het rijtje af. Houding weer goed, benen lang, handen dragen alsof je kopjes koffie vasthoud, zitten op je zitbeenknobbels en vooral geen spanning in je billen en dan voorwaarts rijden van uit je centrum. Het is een heerlijk gevoel om op een goed over de rug lopend paard te zitten. En het fijne is dat je paard weer plezier in het rijden krijgt en daar gaat het toch om!!
 
Groeten van Karin Janssens.

Lucie over haar zittraject

Mijn naam is Lucie Heukensfeldt Jansen, 45 jaar oud. In mijn jeugd een aantal jaren -op speelse wijze- paard gereden en daarbij geen problemen met mijn balans ondervonden. Sinds 8 jaar, nadat mijn oudste dochter begon met paardrijden, heb ook ik de sport weer opgepakt. Vanaf het allereerste begin had ik een ondefinieerbaar probleem met mijn balans, terwijl ik me steeds realiseerde dat bij goed paardrijden een goede zit hoort.
 
 Ik was al enige tijd op zoek naar iemand die mij goede zitlessen kon geven toen ik via haar boek 'Beter paardrijden kun je leren' in aanraking ben gekomen met Ulrike. Meteen gefasineerd door haar aanpak wilde ik zien of zij mij kon helpen. Na een eerste proefles was ik overtuigd dat zij een aanpak had die mogelijk kon helpen. Natuurlijk moest er dan nog wel veel geoefend en gewerkt worden, maar het leek me de moeite van het proberen waard. Samen stelden we een opleidings-/trainingsplan samen van tien lessen. In het begin reed ik op de Fjord van Ulrike, zonder zadel en zonder teugels. Van belang was om met de beweging 'mee te zijn' en de juiste balans te vinden, eigenlijk een nette klassieke zit.
 
 Ondertussen ben ik 5 maanden verder en ga nu eenmaal in de 3 a 4 weken naar Ulrike waar ik nog steeds rijd op haar Fjord. Nu met een zadel, zonder beugels en soms met teugels. Soms gaat het heel goed en kan ik mooi met 'de beweging mee zijn' en soms verval ik in mijn oude fouten, inknikken, scheefzitten, niet 'mee zijn in de beweging'. Belangrijkste verandering voor mij zat niet alleen in de fysieke aanpassingen en veranderingen bij het paardrijden, maar vooral in een andere geestes houding. Ik voel me zekerder op een paard en kan het daardoor beter 'loslaten'. Dit moet ik even toelichten. Ik ben een vrij perfectionistische vrouw en overijverig persoon. Alles moet perfect. Bij paardrijden vertaalt dit zich in een soort overconcentratie om het allemaal zo goed mogelijk

te doen. Hierdoor sluit ik me af van de buitenwereld en ontvang dus ook geen signalen meer van het paard. Hierdoor wordt de communicatie tussen paard en ruiter verstoord en ontstaat 'verkeerd' gedrag. Hulpen worden niet goed gegeven en derhalve niet goed begrepen, een negatieve spiraal. Door de zitlessen van Ulrike ontstond een betere communicatie tussen ruiter en paard. In plaats van een visuele controle op de houding van mijn paard (ik keek steeds naar beneden), moest ik mij richten op een meer gevoelsmatige controle. "Kijk in de ruimte en voel wat er onder je gebeurt (en sla dat op op je harde schijf)", zie Ulrike steeds. Ik leerde te rijden met een meer dragende hand in plaats van een terugwerkende hand, meer 'mee te zijn' met de bewging van het paard. Hierdoor kon ik mij beter ontspannen (en zo ook het paard) en begon ik beter te voelen wat er onder mij gebeurde. Zo kan ik sneller anticiperen op wat er gebeurt en/of staat aan te komen. Door hulpen sneller te geven (en vaak veel subtieler) gaat er minder fout en wordt rijden voor ruiter en paard plezieriger.

Leerling Shirley van der Meer (ISPH Gediplomeerd)
 
    
  Van jongs af aan ben ik intensief bezig met de verzorging en het rijden van paarden, vanaf mijn 12e jaar heb ik mijn eigen paard (Jibrahim). Jibrahim verzorgde ik al toen hij een veulentje was en hij is inmiddels 14 jaar. Hij is altijd een zorgenkindje geweest. Het lijkt wel alsof sommige paarden nooit wat krijgen en andere paarden altijd wat. Ondanks alle goede zorgen zat hij regelmatig in de lappenmand. Ik heb daar veel van geleerd en hieruit is ook mijn interesse ontstaan voor alles wat te maken heeft met gezondheid en een verantwoordelijke training. Op dit moment kan ik fijn met hem werken en kan ik door middel van een goede training zorgen dat hij in topvorm blijft.
 Dat lichamelijke en geestelijke gezondheid nauw met elkaar samenhangen werd mij, tijdens mij hbo-opleiding International School for Professional Horsemanship in België (ISPH: opl. voor ruiter, trainer en instructeur) , steeds duidelijker.
 Na mijn opleiding (ISPH) ben ik verder gaan trainen bij Ulrike Thiel. Tot op heden train ik nog regelmatig bij haar. Op de ISPH kreeg ik les van haar in het vak didactiek (het leren lesgeven). Bij haar volg ik nu met verschillende paarden dressuurtraining volgens de klassieke methode. Tijdens een korte stageperiode op haar bedrijf heb ik veel geleerd van haar en haar fijn afgestemde paarden. Het correcte longeerwerk mij meer eigen gemaakt en door veel te kijken naar lessen en video-materialen mijn 'oog' meer getraind.
 Ook ben ik na mijn opleiding verschillende cursussen gaan volgen om op een aantal onderwerpen dieper in te kunnen gaan.
 Op dit moment ben ik mijzelf verder aan het specialiseren in het corrigeren van houding en zit van de ruiter. Ik volg hiervoor de opleiding HippoCoach; hippische sportpsychologie, psychomotoriek en didactiek voor instructeurs. 
 
Vroeger was mijn paard sloom, nu is hij mijn beste instructeur!
 Vroeger was mijn paard niet vooruit te branden, ik reed met zweep en sporen en deze moest ik dan ook regelmatig gebruiken. Er werd mij steeds verteld dat ik strenger voor mijn paard moest zijn en dat ik hem een keer moest aanpakken. Iedere keer als ik dat deed ging mijn paard wel even vooruit maar dan was hij weer oncontroleerbaar en zo gauw als ik hem weer redelijk terug had moest ik weer van voor af aan beginnen. Dit met het gevolg dat ik niet meer met plezier op mijn paard stapte en als ik eraf kwam altijd een rot gevoel had, omdat ik steeds mijn zweep had gebruikt.
 Gelukkig is dit niet meer zo. Ik heb nu geleerd mijn paard op mijn zit voorwaarts te krijgen, dit kost mij weinig inspanning en hierdoor belemmer ik hem nu niet in zijn beweging waardoor hij heel fijn reageert. Hij is soepeler dan ooit en werkt goed met me mee. Als ik nu van mijn paard afstap kan ik mijn training analyseren en bereid ik mij alweer voor op de volgende training. Mijn paard is veel vrolijker en gemoedelijker en ik merk dat hij het nu prettig vindt mee te werken. Hij geeft mij precies aan waar ik de fout in ga en ook geeft hij duidelijk dankbaar aan wanneer ik het goed doe. Nu is mijn paard mijn beste instructeur!! Voor mij is het nu ook een leuke en dankbare taak geworden ditzelfde voor elkaar te krijgen bij mijn leerlingen.

Link naar de homepage van Shyrley van der Meer:      http://home.zonnet.nl/lescopains/

Wendy over haar traject: na lange pauze en angst weer terug naar paardrijden

een gecombineerd zit- en angsttraject

Wendy komt uit België. Ze heeft als kind veel Pony gereden en had ook langer een eigen paard. Na een ongeluk was ze gestopt met rijden en heeft enkele pogingen gedaan het weer op te pakken. Elke keer kwam de angst terug en bleek, dat ze plotseling niet meer kon zitten en hulpen kon geven. Na een Workshop "zit en houding” op HippoCampus is Wendy een individueel traject begonnen. Daarbij wordt het verbeteren van de techniek gecombineerd met angstbegeleiding. Wendy heeft tussen de lessen, die ze een keer per week volgt nog geen mogelijkheid om te oefenen. Ulrike en zij proberen een goede basis op te bouwen voordat ze een mogelijkheid zoekt, om in de buurt van haar woonplek te rijden en later ook weer een eigen paard aan te schaffen.

Ik was heel blij, toen ik aan mijn eerste "zitsessie”bij Ulrike begon. Dankzij de eendaagse zitcursus wist ik nu waar het probleem zat en daar kon ik nu aan werken met hulp van Ulrike. Ik dacht, dat ik na 10 lessen al goed zou kunnen paardrijden, maar na enkele lessen besefte ik, dat het toch niet zo vlug zou gaan als ik verwachtte
 Meestal had ik een goed gevoel na een les, maar enkele keren gebeurde het, dat ik teleurgesteld naar huis ging omdat het niet zo ging als ik verwachtte. Ik was vooral boos op mezelf omdat ik het niet kon zoals ik het zou willen. Ik ben nogal perfectionistisch ingesteld en legt daarom de lat vrij hoog voor mezelf. Ik wil alles daarom ook altijd heel goed doen en al het dan niet lukt, is het zware teleurstelling.
 Toen ik de tweede sessie begon dacht ik weer, dat ik na deze sessie wel zou kunnen paardrijden….. Maar weer had ik het mis.
 Ik had enorm veel voldoening toen ik met de teugels erbij mocht oefenen. Een nieuw moment was aangebroken, een stapje verder naar het rijden. Nu besefte ik ook waarom het allemaal zo lang duurde alvorens de teugels erbij kwamen.
 Ik merkte zelf dat ik vooruitgang maakte, maar traag. Dat was ook wennen. Aanvaarden dat je een leerproces moet afleggen en dat dit bestaat uit allemaal verschillende kleine stapjes. Die mooi op elkaar aansluiten en waarvan je er geen mag overslaan omdat alles op elkaar is voortgebouwd.
 Soms vind ik het erg als ik het gevoel kwijt ben of als mijn been weer eens omhoog en naar voren komt, zonder dat ik het wil. Maar ik weet nu dat het goede gevoel in mij zit en dat het soms wat langer duurt alvorens het eruit komt, maar ik kan het. Dit moet ik altijd in mijn achterhoofd houden, vooral als het een keer moeilijker gaat.
 De laatste keer speelde ik even met de gedachte om te stoppen met een poging te doen paardrijden. Bijkomend zit ik dan nog met een angst die misschien nooit meer zal weggaan en als het dan niet lukt dan denk ik soms: "met wat ben ik nu bezig?”.
Maar dit gaat wel weer over en nu zit ik vol ongeduld te wachten tot ik "eindelijk”met het zadel mag rijde!
 Graag zou ik ook nog andere paarden vertrouwen zoals ik Jona vertrouw. Jona geeft me echt een fijn gevoel zonder angstig te zijn en het zou leuk zijn, moest ik dit gevoel bij andere paarden ook hebben!!!
 Uiteindelijk was het zover om met het zadel te gaan oefenen. Ulrike had al eens gezegd om binnenkort met Resi te proberen, maar ik had er niet aan gedacht dat het ‘nu’ zou zijn, net op het moment dat het zadel erbij kwam. Tja, ik stemde in met een klein hartje omdat ik op dat moment nog redelijk wat angst had … maar ik dacht: ‘Ulrike weet wel wat ze doet’ en dat gaf me vertrouwen.
 Na de eerste longeles op Resi voelde ik mij fantastisch. Ik durfde het gewoon!! Resi gaf me een goed gevoel en ik vertrouwde haar.  Resi is een heel fijn en lief paard.  Nu heb ik al 3 x op haar gereden en het gaat beter en beter. Ik ben blij dat Ulrike deze beslissing voor mij nam, want anders had ik deze stap nog niet durven maken en had ik nog steeds met die grote angst gezeten die nu stukje voor stukje lijkt te verdwijnen …
Ondertussen les ik al bijna 10 maanden bij Ulrike.  De laatste weken heb ik vooral met Resi gereden en dit gaat soms echt heel goed.  Soms voelt het echt zàlig aan, alsof je één wordt met het paard.  En ook mijn zit wordt beter en beter, soms glipt het juiste gevoel even weg, maar het lukt mij al vlugger om het terug op te halen.
 
 Dank zij mijn lessen bij Ulrike heb ik ook de moed terug bij elkaar gevonden om met een paardje te rijden waarop mijn angst in het begin van het jaar ontstaan was.  Het was zo erg dat ik meer dan een half jaar niet meer met haar heb durven rijden,  maar nu lukt het terug.  Soms heb ik echt een fantastisch gevoel als ik met haar rijd!!  Had nooit durven denken dat dit nog ging gebeuren!!
 

Shyrley over haar sportpsychologische begeleiding

Tijdens mijn opleiding op de ISPH heb ik Ulrike ontmoet. Ik had weliswaar geen dressuurles van haar maar didactiek les. In die lessen kreeg ik al steeds meer het gevoel dat ik wel eens les van haar zou willen krijgen. Toen we daadwerkelijk een keer een praktijk les van haar kregen wist ik het zeker. In het kwartiertje dat Ulrike met mij bezig was kreeg ik al zoveel meer gevoel met mijn paard dan anders. De nageeflijkheid kwam veel vriendelijker tot stand waardoor mijn paard ook veel constanter nageeflijk bleef. Hierna wilde ik meer lessen van haar. Na mijn opleiding heb ik contact met haar opgenomen en zijn we met de lessen begonnen.

Inmiddels heb ik al een aantal lessen gehad, mijn zit is enorm verbeterd en mijn paard krijgt steeds meer de juiste bespiering.

Ik wilde graag met nog fijnere hulpen kunnen rijden en ook wanneer mijn paard ergens van schrikt of heel erg is afgeleid. Zonder grof te moeten worden hem er weer bij krijgen. Dit lukt inmiddels steeds beter.

Nu leer ik pas echt hoe het voelt en wat het betekent om een paard steeds meer ‘rechtgericht’ te krijgen. Hoe belangrijk de diagonale hulpen zijn. Hoe een fijne aanleuning voort komt uit een goed werkend achterbeen. En hoe dit alles met elkaar samenhangt en wordt beïnvloed door je eigen inwerking.

Wij zijn heel blij de lessen van Ulrike.

Shirley van der Meer  met     Jibrahim

Bij het bestellen van het boek "Beter paardrijden kun je leren” van Ulrike Thiel kon je laatst via Paardentips Magazine een workshop winnen.
Ik bestelde het boek en kreeg te horen dat ik twee kaartjes had gewonnen voor de workshop "De onafhankelijke zit”.

Dus reden we op vrijdag 9 februari vanuit Hardenberg helemaal naar Eindhoven om daar een hotelletje te pakken, zodat we de volgende ochtend mooi op tijd ons konden melden bij de HippoCampus.

We werden ontvangen met een kopje thee en konden even kennis maken met onze medecursisten. We begonnen die dag met antwoord te geven op de volgende vragen:

- Wat wil je graag leren deze dag?

-  Wat wil je graag achterlaten?

Er zaten zeven mensen rond de tafel, die allemaal ergens ondervonden dat zij nog op een of andere manier te kort schoten in hun communicatie met hun paard en die dat graag wilden verbeteren.

We kwamen erachter dat we allemaal wel heel veel wilden leren, maar dat was natuurlijk niet haalbaar in een dag. Ulrike zocht nu met iedereen van ons een aandachtspunt uit, in die zij zich met de ruiter wou verdiepen naast het algemene gedeelte, dat wij allemaal doorliepen.

De dag bestond uit een groot deel theorie afwisselend met oefeningen waardoor je beter weet hoe het voor een paard is om een ruiter te dragen en hoe het voelt om duidelijke hulpen te krijgen. Dit deden we door middel van verschillende stokken te laten balanceren op onze handen en door elkaar te leiden terwijl je alleen contact maakt met je handen. Zo konden wij aanvoelen hoe het voor het paard is een goed of slecht zittende ruiter op zijn rug  te hebben en er gingen wat lampjes branden bij de een of andere deelnemer. "Daarom probeert mijn paard altijd naar binnen te komen!” of "Nu snap ik dat een jong paard vaak probeert harder te lopen als ik dat zelf wil!” Ook was het zeer verhelderend aan te voelen hoe een onzekere ruiter een paard net zo gek kan maken als een ruiter die zonder op het paard te letten zijn eigen zin door wil zetten.

We hebben erg veel lol gehad ondanks de regen. Na elke oefening gingen wij evalueren, zodat iedereen voor zichzelf een belangrijk stukje mee kon nemen uit de voorafgaande oefening en wij van elkaar konden zien waarmee de andere cursisten bezig waren met hun zit en met hun paard.

Om twaalf uur kregen we de gelegenheid om te lunchen in het nabijgelegen dorp.

’s Middags kwam er iemand haar ervaring delen over de lessen van Ulrike Thiel.

Het werd duidelijk, dat goed leren "zitten” een moeilijk proces is waarvoor je de nodige oefening en aanleiding nodig hebt. Veel ruiters beseffen niet, dat – ook al doet het paard het zware werk – van de ruiter zelf veel coördinatievermogen geëist wordt. Een balletdanser of turner doet er jaren over om dit te bereiken. Veel ruiters stappen op het paard en denken dat ze het gewoon kunnen.

Na het vervolg van een stuk theorie mochten we onze zit in praktijk brengen op een zitbal en op een houten paard. Omdat het op de juiste manier doorzitten op de millimeter goed gedaan moet worden, moesten wij dat eerst "droog” oefenen. We moesten hier op zitten met een denkbeeldig Donald Duck kont. Vervolgens gingen we dit op het houten paard oefenen. Ulrike controleerde bij iedereen de houding en corrigeerde waar nodig was. Elke klein foutje in houding en beweging is niet alleen vervelend voor het paard, maar kan ook ervoor zorgen dat je rug verkeerd belast wordt. Heb je de goede houding onder de knie, dan is deze vaak zelfs voor mensen met rug- of nekklachten een soort fysiotherapie en kunnen zij door correct rijden beter worden. Het werd duidelijk dat het om millimeterwerk gaat.

Eindelijk mochten we nu na al de voorbereiding op een echt paard rijden. Voordat we onze theorie in praktijk mochten brengen, moesten we eerst ons opwarmen door zelf een rondje in de bak te rennen. Toen onze spieren warm waren mocht ik op Jona stappen. Jona is een Fjordmerrie, die op een fijne manier beweegt zodat wij zonder zadel met een voltigesingel  en aan de longeerlijn onze zit konden voelen en door de tips van Ulrike verbeteren. Jona reageerde daarbij op elk klein foutje, zodat iedereen aan zijn aandachtspunt kon werken. Door al de voorbereiding in theorie en het oefenen zonder paard kon iedereen en stuk dichter bij de ideale onafhankelijke zit komen.