Ervaringen angstbegeleidiing op HIppoCampus

Petra wil weer gewoon van het paardrijden genieten
  Individueel begeleidingstraject: Angst en Spanning

Petra heeft haar indrukken tijdens haar begeleidingstraject voor  de hippische journaliste  Claartje van Andel op papier gezet.

Onderwerp: angst

Hallo Claartje,
 Ik zou je op de hoogte houden van mijn (ik denk allerlaatste) poging om van mijn angst af te komen.
 Ik heb Ulrike gebeld en een afspraak gemaakt op 20 december, en ze heeft gelijk gezegd dat ze mij even op een van haar paarden wil zien zitten, Ik ben daar naar toe gegaan met het gevoel "laat alles maar over mij heen komen, ik zie wel wat er gebeurd”.Het vroor een graad of 3, terwijl het de weervrouw had geroepen dat het daar (Soerendonk) zeker 5 boven nul zou worden.Dat is een slecht begin, want kou betekent fris en fris betekent meer angst, sommige dingen zijn simpel.Maar ze zal wel een goed geïsoleerde binnenbak hebben, hoop ik. Op de mooie boerderij word ik zeer hartelijk door Ulrike ontvangen, we gaan met een hete kop thee aan de praat. Waarom wil je eigenlijk paard rijden en wat verwacht je er eigenlijk van? Goeie vraag.Ik denk dat het een soort chemie tussen mensen en paarden, waarom doet de een er niets voor en de ander een moord?Paardenmensen noemen dit "het virus”, en ga dat maar eens uitleggen!En al snel zitten we geanimeerd te praten over paarden, vrouwen (waarom altijd vrouwen? Er schijnen duizend studies naar te zijn) en angsten.
 En dan zegt Ulrike:” Ik kan je angst nooit wegnemen”.
Oeps dat is even slikken, want daarvoor was ik toch hier, om een dosis moed of een pondje lef te kopen, jammer dan want dat ligt hier dus niet op de plank! En dat is maar goed ook want angst heb je gekregen om je zelf te beschermen, zonder zou levensgevaarlijk zijn. (blijf het toch nog jammer vinden)
 Ze heeft wel een ander idee; Ik wil je leren omgaan met je angst en eerst eens kijken waar deze angst vandaan komt.
 Maar eerst moest maar even op Hannes gaan zitten, Hannes klinkt als Lobbes, zou dit een goed teken zijn?Ik ga hem samen met Noah, een stagiere, Hannes uit de wei halen, en waar is nou die binnenbak? Noah helpt mij snel uit de droom, die hebben we niet, maar wel een bak waar je, weer of geen weer, altijd in kunt rijden, fijn hè.Nou! 3 Graden onder nul, alles wit van het ijs, dit geeft de burger absoluut geen moed, tril ik van de kou of van de zenuwen?Hannes is een grote, in mijn ogen op dat moment een megagrote, fries. Ga maar poetsen en zadelen roept Ulrike, dan kunnen jullie vast een beetje kennismaken.
 Dan gaan we samen naar de (buiten!) bak, de longe wordt er aan gedaan en de teugels worden er af gehaald, slik, want die heb ik altijd graag zelf in handen.Opstappen gaat goed, blijven ademen, adem in en adem uit……Rustig stappen aan de longe en voelen wat er onder je gebeurt, voelen dus niet kijken, en blijven ademen.Voor bange mensen is dit al aardig wat, een vreemde bak en ook nog buiten en deze kou, en ook nog eens een vreemd paard.Ulrike blijft praten en zeggen wat ik moet doen en langzaam maar zeker ga ik niet met mijzelf bezig zijn maar met het paard, dit is iets wat geleidelijk ontstaat.Dan ook maar draven, en of ik niet zo achterover wil zitten?! Mijn hele paardrijleven hoor ik achterover! achterover!
 Ondertussen begint Hannes zich te ontspannen en wacht op mijn hulpen in plaats van de aanwijzingen van Ulrike, hij heeft mij dus geaccepteerd voor dit moment als zijn berijder.
 Ik begin ook te ontspannen, en ontdek dat wij langs de wei rijden waar paarden zeer nieuwsgierig naar ons staan te kijken, nou wist ik wel dat er een wei langs de bak liep, maar ik was zo met mijzelf bezig dat ik ze even niet had opgemerkt, en dat is een beetje raar, wat ik zie elk blaadje, vogeltje, hoor elke auto, hond, elkzuchtje wind, want ik ben altijd met mijn omgeving bezig, omdat daar ook altijd het grote gevaar vandaan komt.
 Ik heb eigenlijk genoten om weer even met een vrij gevoel op een paard te zitten.
 We hebben afgesproken dat ik elke week terug kom, 10 weken lang. De volgende keer is 3 januari, 27 december zou ik eigenlijk ook gaan, maar voor –en bijholten –en oorontsteking zaten in de weg.
 Groetjes Petra

 2e bezoek aan Ulrike
 Ik rijd redelijk ontspannen naar Soerendonk, houd de thermometer goed in de gaten, deze gaat tot mijn vreugde, hoe zuidelijk, steeds hoger, 7graden.Ik weet nu een beetje wat mij te wachten staat, inclusief Hannes, die toch echt een schofthoogte heeft van 1,70.Ulrike wil weten of in de afgelopen twee weken nog op mijn eigen paard heb gezeten, nee dus, omdat ik ziek ben geweest (wat een geldig excuus!).Hannes wordt al door Noah opgezadeld, Ulrike gaat met mij naar haar houten paard, om mijn, en haar "zit” eens te bekijken en te voelen.
 En dit zal voor vandaag zeker het belangrijkste moment worden! Ulrike gaat op het houten paard en op mijn hand (ze is gelukkig slank)zitten en laat mij haar rug met de spieren die ze gebruikt en haar zitbeenknobbels voelen, die bij mij zeer zeker op een andere plaats zitten!
 Daarna is het de beurt aan mij, ze laat mij voelen waar mijn zitbeenknobbels zitten, hier heb dus nog nooit op gezeten, altijd moest ik achterover, bekken kantelen, en vooral aan de luie stoel denken, niet dus.
 Nu begin ik te begrijpen hoe het werkt met de knobbels, lastig is het wel want alles wat ik ooit heb geleerd mag ik over boord gooien, ik denk dat al mijn instructeurs dachten dat ik wel goed zat, en ik ook. Maar nog nooit had iemand gevoeld hoe ik op een paard zat.
 Nu gaan we het ook op Hannes proberen, Hij is echt heel groot. De bak heeft veel plassen, iets waar ik gelijk aan denk en hoop dat het paard z’n benen stevig kan neer zetten, hij heeft er wel vier, maar toch, doemdenkertje als ik ben zie hem al uitglijden. Maar ik mag een paar rondjes om de bak lopen (voor mijn spieren) en Hannes mag ook even warm lopen aan de longe, met argusogen kijk ik of hij z’n voeten stevig neerzet, en ik kan hem niet op uitglijden betrappen. Mijn hart bonkt weer aardig tegen mijn ribben, zal wel door het lopen komen. Ik mag opstappen (verdorie! Weer geen teugels!) en Ulrike laat mij op een goede manier zitten, dat is moeilijker dan je denkt, iets afleren blijft nou eenmaal moeilijker dan aanleren.We stappen rustig door de bak, ondertussen denkend aan de boogspanning (soort borst vooruit), knieën los van het zadel, been op de juiste plaats, tenen iets omhoog, mijn rugspieren zo lang mogelijk maken, dan zit je dus ook op je zitbeenknobbels. Een voordeel als je aan zoveel dingen moet denken adem je door zonder er erg in te hebben. Maar dat gaat snel over want ik mag ook mijn beugels inleveren. Vloeken is niet echt netjes maar zoiets gaat wel door mijn hoofd heen.
 Ulrike laat mij dan met mijn handen verschillende oefeningen doen, zoals links hoog, rechts achter, beide naar voren, links op je rug, rechts omhoog enz enz.Daar moet je behoorlijk je hoofd bijhouden, links en rechts gaan snel door elkaar, tijd om aan iets anders te denken heb je niet.
 Ondertussen voel ik hoe Hannes, onder mij, reageert op mijn zit. Dan ook maar even draven, dat is andere koek. Ik heb het gevoel dat ik afstuiter.Ik zit verschrikkelijk te ketsen, weer terug naar de stap, alle voorwaarden weer in orde maken en weer proberen, tot het uiteindelijk beter gaat, inmiddels (na 1 uur) heb ik spierpijn en mag ik stoppen.
 Ik krijg een aantal oefeningen mee voor thuis, zodat ik volgende week spiertechnisch het makkelijker zal krijgen. We hebben ook nog naar een tape over de Spaanse rijschool gekeken, niet naar de sprongen en trucjes, maar naar hun houding gekeken en de manier waarop ze rijden. Wat ik deze week heb geleerd is dat je de randvoorwaarden (zo veel als mogelijk) in orde moeten zijn, vooral je houding naar het paard toe (hier ben ik en ik bepaal) een goede zit en (dit is het lastigste) het paard vertrouwen geven.

 3e bezoek
 Het inleveren van zo een (klein) stukje valt nog niet mee, de week is elke week korter, en ik wil het niet door elkaar halen, dus moet ik mijzelf dwingen om het ei te leggen.10 januari, Het weer zit mee, 0 graden, maar niet heus, het blijft belangrijk voor mij.In de tijd dat ik er naar toe rijd realiseer ik mij weer dat ik het toch elke keer maar weer doe.In mijn omgeving wacht iedereen met spanning af of ik blijf (durf te) gaan.Het is nog niet eenmaal in mij opgekomen om het niet te doen, dat geeft misschien ook wel aan hoe graag je iets wil.En eerlijk is eerlijk vooralsnog gaat alles goed, Hannes is braaf en ik ook.
 Ik ben wel een beetje bang dat ik nog iets moet inleveren, mijn zadel ofzo? Dat is het laatste wat ik nog heb. Als ik aankom staat Hannes al klaar, en dat is wel zo fijn, want mensen die bang zijn moeten niet lang wachten op dat wat er komen gaat. Ik heb een les van iemand gehad die eigenlijk altijd te laat kwam, voor mij rampzalig, het is ook wel gebeurt dat ik voor dat de les begon al zo veel spanning had opgebouwd dat het paard als een soort gespannen veer onder mij liep en elke spier in mijn lijf gespannen stond, en dus ben afgestapt. Dat betekende dat ik die korte tijd, ongeveer een kwartier, een spierpijn had opgelopen, gelijk aan de elfstedentocht.
 Mensen die bang zijn kennen dat ongetwijfeld, het verkrampen van elke spier, waardoor er niets meer mogelijk is, het paard ook in de stress, die verwacht een aanval uit nog onbekende hoek, want er moet zo iets engs zijn, dat voelen ze feilloos aan! Als bent je afgestapt, en ik gaf mijn paard aan een normale (lees niet bange) ruiter zodat hij nog even ontspannen werd gereden, en ze hem nog even kon laten zien dat er geen vreselijke dingen op de loer lagen, dan begon mijn probleem pas echt goed!
 Daar stond ik dan, een eigen paard, en ik durf er niet meer op, lekker ding ben ik! Wat nu? Hoe moet dat morgen en overmorgen, ik sta in een manege met mijn paard, hij moet absoluut zijn beweging hebben, één dagje toiletteren is leuk, één dagje longeren, maar dan. Dan begin je een ongelooflijke hekel aan je zelf te krijgen, je vindt jezelf stom (en nog veel meer, goed voor een uurtje tegen janken aan)
 Maar vandaag hoef ik niet te wachten, we gaan gelijk naar de bak die overal bevroren is, weer iets waar ik niet blij mee ben.Alle randvoorwaarden moeten goed zijn, hoe zit het dan met de bak?
 Ulrike laat Hannes en mij, separaat van elkaar, warm lopen, daarna helpt ze mij erop.
 Ze maakt de beugels op maat, ik werd er al helemaal blij van, maar dat van korte duur, na vijf minuten moet ik ze uit doen, het is wel grappig, dat je geen teugels hebt,.en dan al blij met beugels bent. Ik leg mij er wel al wat makkelijker erbij neer, misschien om dat er met Ulrike er ook niet over te onderhandelen valt, iets wat ik met al mijn instructeurs heb gedaan (vandaag wil ik niet galopperen, want ik heb ……….vul maar in, bij mannelijke instructeurs riep ik vaak dat ik ongesteld was, want daar kunnen ze niets mee) maar Ulrike is streng en dat is maar goed ook, nu legt zij de grenzen en anders doe ik het, ook al blijf ik mijn eigen baas.
 Ulrike vindt dat ik het erg goed doe, mijn (nieuwe) zit werkt daar ook aan mee, en alles gaat z’n gangetje, en dan moet het gebeuren, Noah is met emmers bezig (opzet?) en laat er een vallen en Hannes schrikt, weg goeie zit, weg goeie houding, ik grijp de manen en zit gelijk met mijn neus tussen z’n oren, blokkeer, en vooral weg vertrouwen, het ging nog wel zo lekker! Teleurstelling schiet door mij heen, ik ben dus niets opgeschoten.
 Ulrike roept gelijk dat ik met mijn zit moet blijven rijden! Razendsnel zoek ik de goede houding weer op, en heb binnen, ik denk 10 seconden, Hannes weer gewoon aan het lopen, en hij ontspant ook weer na een paar seconden, dus toch opgeschoten! Ik ben doorgereden en mijn aandacht van de emmer en omgeving naar Hannes verplaatst, dat is een behoorlijke overwinning!
 Ulrike is dik tevreden, en nog belangrijker ik ook!
 Met een goed gevoel rij ik naar huis

 4e bezoek: 17 januari
 Het eerste waar ik elke dag aan denk als ik naar Ulrike rij, is toch weer de temperatuur, en dit keer heb ik geluk het zeker 5 boven nul, jammer dan het waait! En hoe zat het ook al weer met waaien?, als de wind onder z'n staart komt.... En hoe fris worden ze wel niet van de wind.
  Ik merk, en eigenlijk wist ik het al, dat nu ik dingen opschrijf, hoe vaak ik mij laat beïnvloeden door omstandigheden. Ik denk ook altijd dat ik het aantrek, als ik ga rijden is het druk, koud, waait het, zitten er de verkeerde paarden in de bak (mijn paard houdt niet van schimmels, dus ik ook niet als ik aan het rijden ben) er moet ook altijd iets gerepareerd worden met een boormachine of een ander lawaaimakend stuk gereedschap, of de bak moet even geëgaliseerd worden. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat anderen er ook last van hebben alleen zij kunnen er beter mee omgaan en hebben er (bijna) geen last van.
 Ik durf nu gewoon te zeggen dat ik er bang van wordt, en mensen in mijn omgeving bekennen bijna stuk voor stuk dat ze ook wel heel bang zijn geweest, compleet met zweten hartkloppingen huilen en niet meer rijden!, zelfs de mensen die mijn ogen nooit bang zouden  zijn. Ik ben dus niet alleen! (het is een poosje rijden naar, dus genoeg tijd voor overpeinzingen)
 Hannes staat al klaar, en we gaan gelijk aan de slag, Hannes opwarmen en ik loop er naast.Als ik op stap merk ik dat ik dit met veel meer vertrouwen doe dan de vorige keren, Hannes is wel groot maar heeft eigenlijk de zelfde maat als mijn eigen paard, ook al voelde dit niet zo.
 Mijn beugels op maat maken gaat ook een stuk rustiger, geen teugels in je handen en dan een been voor het zadel leggen is nu iets wat makkelijker gaat, voorheen werd ik er heel onzeker van, sowieso als ik geen beugels aan had. Daar is ook iets raars mee gebeurd merk ik deze week, ik kan mijn benen beter neerleggen zonder dan met beugels, en dat zit dus prettiger.
 Ulrike laat mij zien dat je de beugels kunt ”vangen” zonder je been te verleggen, zodat je door kunt rijden alsof er niets is gebeurd, dus niet hengelen maar vangen. Je blijft je been op de plaats houden en vanzelf komt de beugel naar je toe, en dit klopt echt!Ik moet wel deze week oefenen want mijn enkels zijn erg stijf en dan wordt deze truc moeilijk. Als je dus je beugels niet uit durft te doen, omdat je bang bent het steuntje (mag eigenlijk niet)te moeten missen, geeft het een rustig gevoel als je zeker weet dat je ze heel gemakkelijk weer terug hebt zonder raar te gaan zitten hengelen.
 Met mijn zit (op de goede zitbeenknobbels) gaat het steeds beter, waardoor ik mijzelf beter voel, krijg ik nu meer ”plak” aan mijn billen?
 Ulrike is dik tevreden, vind dat ik beter ga zitten waardoor ik ook meer een andere uitstraling krijg, en dat is de bedoeling, om met een andere houding naar het paard toe te gaan.
 En zelf vind ik het ook steeds beter gaan!

 Bezoek 5:31 januari
Het is koud, 5 onder nul, maar het waait niet.
 Kijk ik ga al voordelen zien van de dingen die er niet zijn, en eerlijkheidshalve is de temperatuur ook niet echt belangrijk meer, in elk geval niet bij Hannes.
 Nu moet je niet denken dat Hannes een ingeprogrammeerd paard is, Ulrike vertelde mij dat Hannes tijdens een zitles behoorlijk had gebokt (slik) Ik vraag mij af wat ik zou doen, ik heb immers geen teugels en geen beugels! Als ik aankom in Soerendonk is alles wit van de sneeuw, elke keer weer iets nieuws om mee om te gaan.
 Ulrike voelde zich niet lekker, had al twee dagen op bed gelegen, kijkend naar de sneeuw bood ik gelijk aan deze week maar over te slaan en dat ze maar lekker binnen moest blijven.
 Daar trapte ze niet in (wat niet wil zeggen dat ik mij echt wat bezorgd maakte over haar, ze zag er echt niet florisant uit) maar toch leuk geprobeerd.
 Ik mag vandaag op Hannes maar volgende keer ga ik op Jonah, en je voelt hem al bijna aankomen….. zonder beugels, teugels en nu ook zonder zadel, en of ik ook mijn rijlaarzen thuis wil laten. Straks eindig ik als Lady Godiva, moet alleen mijn haar laten groeien.
 Ik denk alleen maar aan Hannes en aan nu en de sneeuw, volgende keer zie ik wel weer.
 Als we bezig zijn met warm lopen, zie ik dat Hannes elke keer struikelt, de sneeuw blijft onder zijn hoeven plakken en er ontstaat een klont van wel 10 centimeter hoog, als het te hoog wordt dat schuift hij het er af. Dit gebeurd allemaal struikelend. En als ik nou ergens onzeker van wordt is het een struikelend paard, mijn hart slaat dan een keer over en het duurt altijd even voor ik mijn balans weer terug heb gevonden. Vandaag heb ik een overdosis struikelen gekregen. Na een keer of 10 kon ik in balans blijven zitten en zelfs Hannes een beetje helpen zich door de sneeuwmassa te werken met zijn ijsklompjes.
 Mooier kon eigenlijk niet, dat waar ik altijd van schrik, kon ik nu achter elkaar mee leren omgaan en dat ging goed. Vandaag zin we alleen hier en niet te lang mee bezig geweest, want voor Hannes is dit ook lastig lopen Natuurlijk blijft ook in dit mijn houding en zit (beenknobbels!) belangrijk.
 Nadat mijn vertrouwen was hersteld met het struikelende paard, kon ik ook nog om mij heen kijken.
 
 Hier zat ik in deze witte wereld op een groot gitzwart paard en op het moment dat ik mij dit realiseer gaat mijn hart sneller kloppen, adem ik diep in en weet het zeker! Hier doe ik het voor! Ik zit lekker in mijzelf te genieten en doe energie op, want alle bangerds weten slecht (bang) rijden kost energie en je baalt, maar van dit soort momenten krijg je een superdosis energie en kun je de wereld aan.Heerlijk!
 Ik hoop echt dat het de volgende keer met Ulrike beter gaat en denk nog maar niet aan Jonah.
 Dat zie ik de volgende keer wel weer

 Bezoek 5 14 februari
 Min 7, hartstikke koud en Hannes is wel braaf met de kou maar hoe zit het met Jonah?
 Even voorstellen Jonah is een fjord (zucht van opluchting wat is ze klein) een beetje nieuwsgierig en erg vriendelijk, houdt van snuffelen en knuffelen.We mogen naast elkaar warm lopen en moeten een gelijke tred houden, dit kan ik wel!Dan erop, dat is voor zo een hark als ik ben nogal lastig, ik mis nu heel erg mijn beugels. Maar Ulrike zegt dat ze iedereen erop heeft gekregen dus met mij moet het ook lukken.
 En het lukt, wat lekker warm zo’n paardenrug, gelijk besef ik dat ik mij niet kan herinneren dat ik ooit op een paard heb gezeten zonder zadel. Wel altijd jaloers naar kinderen gekeken die het zo maar deden. Dus nog nooit met mijn billen een paardenrug gevoeld, het is zo anders dan in een zadel. Binnen vijf minuten ben ik er al een beetjes aan gewend.
 Dan kijkt Jonah op, maar ik heb het al gehoord en kijk naar Ulrike en zie dat zij het ook heeft gehoord en gezien, een tractor rijdt de wei in en twee mannen gaan wat rondlopen, voor mij is dit wel een klein alarmpje in mijn hoofd. Ulrike zegt dat ze alleen maar kijkt omdat ze wil weten wat de buren deze tijd van het jaar in de wei moeten. Ik roep "Ze gaan vast een boom omzagen, weet je nog ik trek dit soort dingen aan”. Ulrike roept boven een vreemd geluid wat ineens in de lucht is uit(straaljager?MIG?Bommenwerper?)dat dat allemaal wel mee zal vallen, hoewel ze het geluid in de lucht ook niet kan thuis brengen , we zien in elk geval niets en het gaat  gelukkig ook weer weg, de mannen in de wei niet.
 Ik moet van Ulrike Jonah het vertrouwen geven dat er echt niets aan de hand is, naarmate de minuten verstrijken gaat het steeds beter en wil ik niet meer op de mannen letten. En ja hoor daar gaat de zaag erin, (zie ik Ulrike grinniken?)
 Zie je wel, dus toch, Jonah schijnt het gewend te zijn, dus zal ik ook maar wennen, het gaat steeds beter. En eerlijk is eerlijk ik weet dat er een keer komt dat het paard schrikt ofzo alleen dat wil ik nog niet. Dan mag ik als een blije boer gaan zitten (?) Ulrike verteld nog een verhaal over de boer welke mij een beetje ontgaat want ik was niet zo blij. Ik moet met mijn benen aan één kant zitten en echt dwars, ik heb het gevoel dat ik er steeds vanaf glijd, en moet elke keer weer de balans zoeken. Na een poosje gaat het beter maar dit vind ik behoorlijk moeilijk, Ulrike vindt dat ik er ook niet uitzie als een blije boer, ik leg uit dat ik er eerst als een boer probeer uit te zien daarna zal ik aan het blije werken.Als ik het redelijk (goed is teveel gezegd) onder de knie heb heeft Ulrike nog iets, met aan elke kant een been maar dan wel achtstevoren! Ik vraag nog of dit een dronken boer is?
 Als je nou nog nooit op een paard zonder zadel hebt gezeten en je moet dit doen dan kun je volgens mij daarna alles. Nou ik als een dronken boer achterstevoren, dit echt zo raar en voelen hoe je paard loopt want daar gaat het om, of je mee kunt gaan in de beweging.
 Achterstevoren zitten gaat mij beter af dan met twee benen naar een kant, dan mag ik gaan liggen, mijn armen omvatten haar billen en mijn hoofd er boven op. Dit is zo lekker, dat warme lijf zo helemaal tegen mij aan, en ik moet zeggen dat ik wel wat met paardenbillen heb, misschien wel omdat het ‘t enige deel van een paard is wat je lekker kunt omvatten.
 Zo nog een rondje stappen (zo kort) en daarna weer omdraaien in de gewone positie. Dat is heel makkelijk want als eerst alles je is ontnomen dan kan het alleen maar makkelijker worden. Ulrike zegt ook dat ik heel vaak zeg dat mij dingen worden ontnomen en dit klopt wel, dit zijn dus dingen waar ik altijd houvast aan heb gehad, m’n laarzen, zadel, teugels en zelfs manen, en nu moet ik het zonder al die dingen doen.
 Het gaat steeds beter, Ulrike en ikzelf vonden het weer erg goed gegaan, volgende keer m’n laarzen weer aan en op Hannes, toch wel jammer want dit vond ik wel heel erg leuk!

 Bezoek 7: 7 maart
 Vandaag is Hannes weer aan de beurt, eigenlijk wel jammer want met Jonah vond ik het heerlijk, maar deze week geen blije boer, maar weer terug naar de realiteit.We hebben eerst wat zitten te kletsen en zijn daarna Hannes uit de wei gaan halen en op gaan zadelen, hij blijft groot, zeker vergeleken Jonah.
 Als we naar de wei gaan kijk ik vast rond, effe checken, geen sneeuw, de paarden in de wei ernaast staan rustig, alles is rustig.Ulrike roept dat ik mij geen zorgen hoef te maken over de mannen die bomen omzagen want die zijn klaar, een tikje betrapt kijk ik snel de andere kant op, jakkes ze merkt alles.Eerst maar weer samen de spieren los maken, Hannes aan de longe en ik er al wapperend achter aan, dan maar opstappen met en daarna zonder teugels en beugels natuurlijk.
 Mijn zitbeenknobbels zoeken, mijn rug lang maken, benen vanuit de heup naar een beetje naar achter, hakken iets laag, voeten naar binnen draaien, schouders ontspannen, ik vergeet vast nog iets. Maar wonder boven wonder heb ik snel de goede houding weer gevonden, ik was bang dat ik het in de twee weken die ik niet ben geweest de juiste houding niet meer zou vinden, of dat ik weer opnieuw zou moeten beginnen.
 Voorheen als ik bijvoorbeeld op vakantie was geweest, moest ik al mijn opgebouwde vertrouwen en datgene wat ik had geleerd weer opnieuw opbouwen en nu ga ik eigenlijk verder daar waar ik gebleven was.
 In stap probeer ik zelf het tempo te bepalen, steeds een stukje brutaler worden, en dat alleen met je zit valt niet mee,  dan gaan we draven, iets wat voorheen bijna niet lukte omdat ik er stomweg afstuiterde en nu gaat het steeds beter, mijn benen blijven nu ongeveer op de plaats waar ze moeten liggen in plaats van ze op te trekken om mijn evenwicht (wat dan dus helemaal niet lukt) te zoeken
 Eerst een half rondje dan een hele en steeds op je zit terug rijden want trekken aan teugels is er niet bij! Ik ga het steeds leuker vinden, ik draaf dus nu zonder beugels en zonder teugels en ik vind het heerlijk, straks wil ik niet meer met!
 Het zitten gaat beter, ik heb er steeds meer controle over en het gevoel is heerlijk, Ulrike had niet gedacht dat het zo goed zou gaan en ikzelf natuurlijk helemaal niet.
 Ik zet hem zelf elke keer weer in draf, gewoon omdat dit zo leuk is, ik kan er bijna geen genoeg van krijgen, dit is ook iets wat heel bepalend is en dat is het gevoel er controle over te krijgen
 Met een ongelooflijk voldaan gevoel gaan we Hannes afzadelen en Ulrike brengt hem terug naar de wei.
 Wij zijn deze week alledrie dik tevreden.( van Hannes weet ik het niet zeker, maar ik ga er wel van uit)

 Bezoek 8: 14 maart
Het is lekker weer, de lente komt eraan, het wordt tien graden, mij hoor je niet klagen.
 Onderweg naar Soerendonk verheug ik mij er echt op om op Hannes te gaan rijden, vorig week toen het doorzitten ineens lukte voelde ik mij de koning te rijk.
 Op zo’n gevoel kun je heel goed een weekje teren hoor, het is echt zo lang geleden dat ik op een paard kon doorzitten en niet het gevoel hebben dat je er af stuitert, dat ik het echt helemaal was vergeten hoe dat ook weer was.Ik hoop dat ik net als de vorige keer weer door kan gaan waar ik was gebleven.
 We beginnen gelijk, halen Hannes uit de wei en poetsen hem en zadelen hem op.
 Het wordt al een gewoonte: samen warm lopen, met deze temperatuur gaat dat een stuk sneller dan de vorige keren toen het nog erg koud was.Hup erop, en ik leg zelf mijn beugels al weg en ik loer niet eens meer of er misschien nog een keer teugels gaan komen, dat heb ik al opgegeven, ik heb er ook nog niet om gevraagd.
 Eerst weer proberen de stap in mijn tempo te laten lopen en dat valt vandaag niet echt mee, zodra het lukt ben ik het ook net zo snel weer kwijt, het duurt (voor mijn gevoel) lang voordat ik het weer doorheb, want het blijft toch een truc.Mijn benen liggen vandaag ook niet lekker ( ik trek ze op), het vanuit mijn heupen iets naar achteren leggen is moeilijker dan ik dacht (ik ben dus gewoon een hark) Eerst moeten mijn schouder meer ontspannen (die trek ik ook al op)dus moet ik nog even met mijn armen wijd, mijn heupen stil houden en dan met mijn bovenlichaam draaien, naar links en naar rechts, hier ben ik wel goed in (gelukkig, valt ook niks aan op te trekken!)Als we gaan draven, wordt het nog lastiger met mijn benen en moet ik weer even alles in orde maken om weer dat gevoel te krijgen dat ik een goede zit heb, en niet er van af stuiter. Vorige week vond ik het makkelijk en vandaag valt het gewoon tegen, hiermee blijkt maar weer dat je paard niet altijd hetzelfde is maar jezelf zeker niet altijd het zelfde bent. Dan mag ik mijn benen, die ik gewoonweg niet op de goede plek krijg even vergeten en moet ik mij meer concentreren op mijn bovenlijf en, het belangrijkste, mijn rugspieren. Dan gaat het ineens een stuk beter, het gevoel van vorige week komt weer terug, het gevoel dat het dus kan zitten blijven zonder hulpmiddelen, was al bang dat het een vergissing was de vorige keer! Het gaat weer lekker, ook de overgang naar de stap gaat al veel betere, de vorige keer donderde ik er bijna aan de voorkant af, nu kan ik rechtop blijven zitten, zoals natuurlijk de bedoeling is. Als we uitgestapt zijn(hoewel Hannes hier overspannen van wordt) mag Hannes terug naar de wei. Ik mag nog even met Ulrike naar het houten paard. Ze laat mij zien hoe je vanuit je heupen je benen naar achteren kan leggen zonder je benen op te trekken en je knieën te klemmen.
 Maar ook op het houten paard lukt mij het niet, ik spartel als een vis op het droge om vanuit mijn heup één been op te tillen, laat staan twéé! Ulrike vindt dat ik daar inderdaad stijf ben. (dank je)Dus krijg ik een opdracht mee naar huis om dit thuis te oefenen, dus dat doen we dan, ik beloof plechtig mijn oefeningen te doen, hier heb ik twee weken de tijd voor want de eerstvolgende keer is 4 april. Helaas kan ik twee weken niet.
 In het begin dacht ik lekker ik kan niet, nu baal ik, want ik wil verder! Ik beloof wel dat ik megalenig in de heupen wordt!

 Bezoek 9:4 Maart
 Vandaag heb ik een vriendin (en steun en toeverlaat), Ger, meegenomen, zijzal foto’s nemen tijdens al mijn verrichtingen.Zij kent mij al jaren en weet precies wat mijn probleem is en kent al mijnups en downs.Ze schiet al in de lach als we bij Ulrike aankomen en de buurman is (jjaaahooooor) de wilgen aan het knotten, of te wel gewoon bomen aan het zagen.Zagen is in Soerendonk een echte vrijdagklus, ook al zegt Ulrike dat het
 echt toeval is en dat Hannes er aan gewend is, dat zullen we nog wel eenszien.Maar als we Hannes pgezadeld en wel langs de bomenzager leiden, kijkt hijeven maar heeft niet echt veel interesse in de werkzaamheden, hij is er dusecht aan gewend.Dan gaan we maar aan de slag! Ik wordt vrolijk door Ger uitgelachen bij mijn warming-up en tijdens mijn rek en strekoefeningen en natuurlijk staat ze
 ondanks dat ik roep "nu nog niet!’ flink foto’s te maken Ook als ik samen met Ulrike mijn heupen naar buiten sta te draaien laat zeons niet met rust.Ulrike die Hannes warm laat lopen vindt het allemaal wel grappig.
 Als we beiden warm zijn stap ik op, leg braaf mijn beugels over het zadel en ga de goede houding opzoeken, iets wat elke keer weer even zoeken is, maar steeds sneller te vinden.
 Dan moet ik Hannes in stap zetten door het gebruik van mijn rugspieren en het lukt ook weer.Bij Ger is inmiddels het lachen overgegaan in behoorlijke verbazing, ze weetniet wat ze ziet!
 Waar wij, Ulrike en ik, inmiddels aan gewend zijn is voor Ger helemaal nieuw.
 Ze roept dat ze mij nog nooit zo netjes heeft zien zitten, dat het een dag en nacht verschil is met wat zij als laatste van mij heeft gezien.Ze verbaast zich, dat ik zelfs, als Hannes een beetje struikelt ik stoïcijns
 blijf zitten en gewoon blijf doorrijden, terwijl ik voorheen altijd eerst mijn balans weer moest terugvinden.
 Hiervoor dank ik Hannes met zijn ijsklompjes.
 Ze is ronduit enthousiast als ik Hannes vanuit mijn rugspieren in draf zet,een prachtige overgang, dit heeft ze nog nooit eerder bij mij gezien.Voor mij is dit ook erg leuk, dit is de eerste keer dat iemand die mij goed
 kent mij ziet rijden na de lessen bij Ulrike en ook duidelijk progressieziet.Zelf heb je daar bijna geen erg in omdat er elke keer een stukje verbeteringin zit.Het gaat ook erg lekker moet ik zeggen, een keer raak ik mijn balans evenkwijt maar ken mijzelf snel herstellen.Dit is de 9e keer dat ik bij Ulrike ben geweest en we gaan nu kijken hoe nu verder.Volgende keer krijg ik waarschijnlijk mijn teugels en beugels terug (vind ik
 dat nu echt leuk?)en dan zal ik het alleen moeten doen.Wel weer iets om naar uit te kijken, maar ik zal ook verder moeten, en uiteindelijk ook weer op mijn eigen paard of op een ander paard rijden want dit is het doel.
 Het is een tijdrovende gebeurtenis op mijn vrije dag, daarentegen zal iktoch geregeld bij Ulrike terugkomen, om alles  bij te houden, zeker als ik aan mijzelf ga twijfelen,  alleen niet op een wekelijkse basis.
 Ger heeft een fantastische dag gehad en begrijpt waarom ik naar Ulrike ga; het is een bijzonder paardenmens!
 Ik zal de foto’s die Ger heeft gemaakt erbij doen, deze zij alleen vooreigen gebruik, want ik zie eruit als een olifant met een bad hairday!

 Bezoek 10: 25 maart laatste dag
 Dit gaat de laatste keer worden, eerlijk gezegd ben ik nerveuzer dan anders, waarom weet ik ook niet.
 Dit keer is mijn vriendin Ger weer mee gegaan maar dit keer om te filmen, zodat als ik thuis nog een keer de stem en aanwijzingen van Ulrike wil horen, kan ik naar die tape kijken.Het is in elk geval mooi weer, dat is na alle keren dat het koud was ook eens leuk.We gaan Hannes met z’n drieën uit de wei halen, ondertussen verteld Ulike dat haar kippen door iemand zijn los gelaten en zijn geruimd, wat een verdriet, wij komen uit Almere en daar heb je er geen erg in, het zijn meer beelden op het journaal, tot je iemand tegen komt en het haar huisdieren betreft, wordt het toch weer anders.We gaan Hannes poetsen en opzadelen, en er is geen buurman die staat te zagen geen Noah (die al weer naar school is, haar stage is afgelopen) die met emmers loopt te rammelen. Er is dus helemaal niets waar ik mij zorgen over kan maken.Misschien is het omdat het de laatste keer is, ik weet het niet, maar ik heb er ongelooflijk veel moeite mee, het zitten lukt ineens niet meer en mijn benen krijg ik niet goed.Ulrike snapt het allemaal wel, het is toch de laatste keer en dat heeft invloed, maar ondanks dat blijft ze onverbiddelijk.Op het moment dat ik het wilde opgeven wordt ze (niet echt, maar toch…)boos en roept dat ik niet mag stoppen (zie ik Ger daar gniffelen?) dit was altijd het moment voor mij om het op te geven, en dat verteld mijn vriendin dan ook aan Ulrike (fijne vriendin he)
 Waarschijnlijk hierdoor aangespoord gaat Ulrike nog harder haar best doen om mij door te laten gaan, wat haar natuurlijk lukt.Ze blijft maar doorgaan, ze wil niet stoppen voordat ik het helemaal voor elkaar heb, en dat valt niet mee vandaag, ik raak uit balans en denk dat ik niets heb geleerd.Tot het muntje weer valt en ik de basis weer in orde weet te maken..Ik heb het gevoel dat ik 500 kilometer door de woestijn heb gereden, alles doet zeer en ik voel mij gebroken, maar het resultaat is dan ook weer dat ik alles weer voor elkaar heb..Mijn zit is weer goed mijn benen liggen weer waar ze moeten zijn.Ulrike wilde mij niet eerder laten stoppen (en dat heb ik geweten) Nadat we Hannes hebben afgezadeld  gaan we nog even napraten, hoe nu verder.Ik heb gezegd dat ik eerst op een manege paard wilde beginnen, mijn paard is toch iets te heftig voor mij zeker met het dunne laagje vertrouwen wat ik heb opgebouwd.Ik beloof plechtig dat ik binnenkort een las ga nemen.Ger vindt dit ook een goed plan en zij zal daar (natuurlijk) op toezien.
 Dag Ulrike tot van de zomer en dank je wel voor al je geduld en toewijding met en voor mij En dank je wel Claartje van Andel voor het adres, anders was ik allang gestopt.
 En natuurlijk ook Ger bedankt voor alle support en belangstelling, het maken van de foto’s en de film.

Op eigen benen deel 1: woensdag 7 mei
 Op weg naar mijn manegeles, met mijn cap onder mijn arm meld ik mij keurig om 21.00u bij  Ben de instructeur (die mij erg goed kent en zelf geen angst op het paard kent, dus mij helemaal niet snapt) Hij kijkt enigszins verbaast, alsof hij mij niet meer had verwacht, en geeft mij een paard en roept erbij: "maar we gaan wel naar buiten hoor!”
Nu kan ik twee dingen doen, zwak afdruipen en de eerste twee weken niet in de spiegel kijken, of opstappen en maar zien wat er van komt.Ietwat onder druk van die fijne vriendinnen, heb ik voor het laatste besloten.
 Cap op handschoenen aan en gaan.Ik neem Eros, die ik mee mag nemen, over van een andere mevrouw die mij verzekerd dat Eros de allerbraafste is, alleen op de terugweg wil hij graag naar huis.Ik zal er rekening mee houden (alleen hoe weet ik nog niet)Met een kurkdroge mond in een rij naar buiten en of we wel willen blijven aansluiten.Stappen in de avond, het bos ruikt zoals het ruiken moet, naar bos in de avond.
 Het is prachtig weer de avond is warm en loom, dat maakt dat ik mij ga ontspannen, het paard is ook superbraaf, Hulde aan Eros.Ik begin eindelijk te genieten, dan kijk ik op mijn horloge, we zijn al 30 minuten onder weg en ieder die een manegeles heeft gereden weet dat dan zo ongeveer de galop gaat komen.
 Op de veertigste minuut was het zover, ik voelde onder mij het paard aanspannen en ik dacht  oh god dit gaat niet goed, dus ik hield het paard tegen, deze dacht:ja daaag,  ik wil bij de groep blijven, weg controle, voor zover ik die had, weg vertrouwen.Het paard stond onder mij te dansen (gelijk aan de teugel helemaal op de achterhand, wat voorwaartse drang wel niet kan doen!!) Ben roept: Peet, geef teugel!
 Ik: Ja maar dat durf ik niet! Ben: Luister naar me!Jajaja ik weet ook wel wat ik moet doen, maar ik durf niet.
 Ben roept aansluiten en nu snel een beetje, ik heb ondertussen een heel leuk scheldwoord voor hem in mijn gedachten. En geef hem mijn allerkwaadste blik, ook al heeft dat geen zin hij staat 75 meter verder, en van die afstand is het effect niet zo geweldig.De manegeklanten die achter mij rijden roepen: Als je het niet wil, moet je het niet doen hoor, daardoor gesterkt roep ik naar Ben dat ik NIET ga galopperen.
 Hij gaat verder in draf, daarmee te kennen gevend dat ik heb gewonnen, alleen heb ik nog even een aansluitprobleem, want Eros wil er alleen nog maar galoperend er achter aan.
 Als ik (half dravend half galoperend ) weer ben aangesloten verloopt de rit verder prima, zit ik toch waanzinnig te genieten.Voor mij is dit toch weer een begin gemaakt naar het paardrijden.
 Volgende week woensdag rij ik in de les mee, maar niet als ze naar buiten gaan (de rest wil wel galopperen, die moeten niet de dupe van mij worden. Ik heb ze na de les een drankje aangboden voor de gemiste galoppade en Ben de volgende dag een smsje gestuurd met een bedankje voor zijn geduld, want ik weet dat hij er geen sikkepit van begrijpt..Ik heb in elk geval voor volgende week vrijdag een priveles  bij Ben geboekt, en hij  krijgt de voorgaande stukjes te lezen, zodat hij iets meer inzicht in mij krijgt wat het paardrijden betreft.Misschien helpt het ook de mensen die bij hem in de les komen en eigenlijk ook heel bang zijn maar toch willen rijden. raar, wat ik zie elk blaadje, vogeltje, hoor elke auto, hond, elkzuchtje wind, want ik ben altijd met mijn omgeving bezig, omdat daar ook altijd het grote gevaar vandaan komt.

 
Ik heb eigenlijk genoten om weer even met een vrij gevoel op een paard te zitten.
 Groetjes Petra