Ervaring Equitherapie bij angststornis op HippoCampus

Mijn ervaringen met de equitherapie.

Equitherapetraject i.v.m. angststoornis

Ik ben een vrouw van 25 jaar. Ik ben alleenstaande moeder van twee kinderen. Ik heb sinds mei 2009 de diagnose paniekstoornis en gegeneraliseerde angststoornis. De klachten begonnen al in januari 2009, nadat mijn relatie met een partner die erg agressief was werd beëindigt. Ik kreeg eerst slechts in enkele gevallen paniekaanvallen, zoals in de bus naar mijn werk, of als ik naar iets moest waar ik een spanning voor voelde. Dit breidde zich echter al heel snel uit naar een continu gevoel van angst waardoor ik werk, studie en zelfs opvoeding voor tijdelijk heb moeten stopzetten. Ik leed aan een continu aanwezig gevoel van angst dat zich erg fysiek manifesteerde. Ik kreeg hartkloppingen, sterke wisselingen in mijn lichaamstemperatuur,  buikpijn, druk op oren, duizeligheid, heftige transpiratie, misselijkheid en het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen.
 Psychisch dissocieerde ik veel, en had ik gevoelens van depersonalisatie. Dit gaf mij sterk het gevoel dat ik de controle over mijzelf aan het verliezen was wat mij wederom beangstigde. Ik was bang voor beschamende gebeurtenissen, zoals controle over de blaas verliezen, overgeven in een openbare gelegenheid, maar het meeste nog was ik bang om gek te worden. Ik zag mijzelf heel hard gillen op straat of gewoon mijn verstand verliezen. Gelukkig zijn al deze dingen nooit in het echt gebeurd.
 De relatie die is beëindigt, maar vooral hoe ik behandelt werd tijdens die relatie, zijn de druppel geweest waardoor mijn stoornissen sterk naar buiten kwamen. Echter, nu, is duidelijk geworden dat de oorzaken al vanaf mijn babytijd te vinden zijn, en ik eigenlijk altijd al bang ben geweest.

Ik heb veel verschillende soorten therapie geprobeerd en velen daarvan hebben mij een stapje in de juiste richting gezet. Echter bleef vooral het gevoel van dissociëren mij erg dwarszitten. Ik werd door een vriendin gewezen op de therapie van Ulrike. Ik werd erdoor geboeid omdat ik in mijn jeugd veel heb paard gereden en omdat op de website specifiek stond vermeld dat het een werkzame therapie was om te leren omgaan met angsten. Ik heb gebeld voor een afspraak en uiteindelijk ben ik in november 2009 bij Ulrike een intake aangegaan.

Voor mij was het een hele stap mij opnieuw open te stellen voor een nieuwe therapeut. Ik heb al erg veel behandelaren gehad en niet allemaal zijn ze mijn vertrouwen waard gebleken. Ik zat dus met behoorlijke zweethanden en angstige gevoelens bij het gesprek. Wat mij erg geruststelde was dat Ulrike gelijk aangaf begrip te hebben voor mijn situatie en niet teveel door te willen vragen over mijn traumatische verleden. Zij beperkte zich tot het verzamelen van de informatie die ze nodig had om een beeld te krijgen van mijn situatie en problematiek en om een inschatting te kunnen maken of zij mij kon helpen. Zij was in het gesprek to the point, behoorlijk sturend en duidelijk. Daarentegen had zij een bescheiden houding en liet zij nog lang in het midden of ik daadwerkelijk baat zou kunnen hebben bij de therapie en liet ze mij ook lang nadenken of ik er werkelijk aan wilde beginnen. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik de therapie erg serieus ben gaan nemen en het gaf mij een prettig gevoel te weten dat er alleen maar therapie zou plaatsvinden als Ulrike dacht echt iets voor mij te kunnen betekenen.

Mijn kennismaking met de paarden was erg bijzonder. We zijn samen alle paarden even langs gegaan en hebben ze even begroet. Ik vond het heel speciaal te zien hoe de paarden al gelijk reageerden op mij in hun kudde. Sommigen kwamen nieuwsgierig zelf dichterbij, anderen wachten af tot ik bij hen kwam. Het tussen de paarden door lopen gaf mij een gelijk een goed gevoel. De paarden kwamen over als heel vriendelijk en heel stevig. Terwijl ik Nanda over haar neus aaide stond ik zonder mij ervan bewust te zijn al tegen Hannes zijn hals te leunen.

Na de intake heb ik nog wat praktische hobbels moeten nemen. Ik kom uit Amersfoort dus vervoer moest gedekt zijn en het was even zoeken naar welke vergoedingen ik kon krijgen. Maar ik was wel overtuigd dat ik de therapie wilde gaan volgen en heb er veel voor gedaan om het rond te krijgen. Uiteindelijk ben ik in januari 2010 begonnen.

Bij de eerste therapiesessie kwam eerst de keuze voor het paard aan bod. Waar Ulrike normaliter het kiezen voor het juiste therapie paard op zich neemt, mocht ik zelf meedenken. Mijn voorkeur ging uit naar Hannes, om zijn sterke beschermende karakter, maar vooral omdat mijn kennismaking met hem mij erg was bijgebleven. De eerste keer vond ik het heel erg spannend. Het was lang geleden dat ik op een paard had gezeten en alles was nieuw. We gingen eerst aan het werk op de poetsplaats waar ik uitgebreid kennis kon maken met Hannes als mijn therapie partner. Ik was erg onder de indruk van zijn gespierde bouw in eerste instantie. Ik was erg bang dat ik op het paard ook erg misselijk zou worden of er zelfs in een vlaag van duizeligheid afvallen. Het sneeuwde de eerste keer dus draven en galopperen waren niet aan de orde, en ik vond dit beslist niet erg! Door met Ulrike eerst mee te kijken naar zijn gangen terwijl zij hem longeerde en daarna  eerst naast hem mee te lopen leerde ik wennen aan zijn aanwezigheid en zakte de angst al een stukje. Eenmaal op het paard was ik wel misselijk, maar voelde ik mij toch veilig genoeg om de therapie in gang te zetten. Ik was erg verbaasd over de gevoeligheid van Hannes, ik had niet verwacht dat zo’n groot en sterk paard zo direct zou reageren op mijn bewegingen, emoties en houding. Ulrike was de eerste keren erg voorzichtig met mij. Ze legde veel uit tussendoor over hoe het kwam dat Hannes deed zoals hij deed en hoe ik zelf anders kon gaan zitten om Hannes te sturen. Voor mij was dit heel prettig, omdat ik iemand ben die graag actief iets doet, en het maakte het voor mij makkelijker me te richten op de moeilijkere punten in mijn therapie als ik tussendoor me bewust kon leren worden van mijn zit. Ulrike gaf mij aanwijzingen om beter op het paard te zitten en legde er steeds bij uit dat het niet betekende dat ik iets verkeerds deed, dat het alleen bedoelt was om het rijden voor mij en voor Hannes gemakkelijker te maken.

Ulrike was zo voorzichtig met me dat ik soms wel eens dacht dat ze onderschatte in wat ik aankon, maar daar ik iemand ben die nogal geneigd was mijzelf te overvragen en stoerder voor te doen dan ik was, was ook dit misschien wel gewoon een kwestie van de juiste berekening.

Ik heb het als erg mooi en ontroerend ervaren hoe Hannes mij bij de tweede sessie al herkende. Het geeft een heel vertrouwd gevoel dat een dier zich zo graag overgeeft aan een weer een nieuwe therapiesessie met jou als cliënt. Doordat het paard zijn diensten eigenlijk onvoorwaardelijk aanbiedt, zonder mij als mens te beoordelen, is het een stuk gemakkelijker om ondanks de angsten mij over te geven.

Bij, naar ik meen, de derde sessie kwam ik bij de therapie aan met een groot verdriet in mij. Er waren een aantal dingen in mijn persoonlijke leven voorgevallen die mij zwaar vielen en ik was bezorgd dat een heftige therapie sessie op dat moment teveel zou zijn. Ik heb dit aangegeven, en vervolgens hebben wij besloten Hannes die dag in te zetten als troost. Ulrike vroeg mij waar ik het verdriet in mijn lijf voelde. Dat was in mijn buik en keel. Vervolgens hebben we Hannes stilgezet en mocht ik op hem gaan liggen, zodat die twee plekken contact maakten met het lichaam van Hannes. Dat gevoel was heel erg fijn. Het gevoel gedragen te worden door het paard was heel helend, zeker in combinatie met de warmte van zijn lijf en het geduld waarmee hij bleef staan voor mij. Ik heb die sessie voor het eerst ervaren dat ik een stukje van Hannes mee nam naar huis. Hannes was een beetje "van mij” geworden. Toen ik die avond alsnog moest huilen om hetgeen mij verdriet deed, werd ik zelfs getroost door de paardengeur die nog in mijn kleren hing, zo sterk werkte de geruststelling door. Dit was voor mij op onbewust niveau een signaal destijds dat het dus veilig was om mij kwetsbaar op te stellen tijdens de therapie sessies.

Tijdens de intake en de eerste sessie had Ulrike mij wel al verteld over de steunfiguren maar ik vond het moeilijk me daar een voorstelling van te maken hoe dat precies in zijn werk zou gaan. In het begin was het even zoeken voor we bij een thema kwamen dat behandelt kon worden tijdens de therapie. Pas toen we aan de gang gingen met steunfiguren begreep ik wat het was. Door de steunfiguren in te zetten werden gevoelens die al heel lang heel diep in mij zaten heel duidelijk zichtbaar. Een gevoel een karakter, een vorm en zelfs een stem te geven, zorgt dat je het heel direct kunt aankijken en al vrij snel kunt ontdekken wat er nodig is dat innerlijke gevoel te veranderen of te verbeteren. Pijn die al heel lang bewust of onbewust verborgen zit kan op deze wijze heel gemakkelijk zichtbaar worden waardoor er effectief aan gewerkt kan worden. Op deze manier heeft het inzetten van steunfiguren, zeker in combinatie met de hulpvaardigheid van Hannes, mij al vaak het gevoel gegeven dat het verwerken van mijn verleden een stuk lichter gemaakt werd.

Door het soms buiten mijzelf plaatsen van de emoties van vroeger, kom ik soms in aanraking met een stuk heel oud verdriet, een gemis van iets dat ik toen had moeten krijgen maar er niet was. Dit heeft een heel enkele keer geleidt tot een paniekaanval vrij kort nadat ik een therapiesessie had gehad. Paniekaanvallen treden bij mij namelijk ook op bij erg heftige emoties die een weg naar buiten zoeken maar die ik moeilijk vind toe te laten. Als zo’n gemis bij de therapie aan bod komt, wordt het gelijk onderkent en ondervangen door Ulrike en het paard. Ik vind het soms moeilijk er mee om te gaan als dit thuis dan vaak in heftiger mate weer voorkomt. Ik mis dan als ik weer verdrietig ben de steun die ik heel direct in de therapie ontvangen heb. Toch is het waarschijnlijk wel goed dat ik deze ervaringen ook heb. Hierdoor leer ik namelijk, met de handvatten vanuit mijn therapie, ook zelf om te gaan met het verdriet dat ik heb gevoeld. Ik heb er dan ook bewust, samen met Ulrike voor gekozen mijn therapie eens per 14 dagen te laten plaatsvinden zodat ik ook de tijd krijg om iets wat gebeurd is tijdens een therapie sessie, rustig een plek te geven. Op deze manier kan ik elke sessie aan een nieuw thema, of een nieuwe stap in een bestaand thema beginnen en blijft er progressie in mijn proces zitten.

Bij het behandelen van zulke toch wel heel zware onderwerpen is het voor mij heel belangrijk dat er tijdens de therapie ook hier en daar wat relativeringsvermogen aan te pas komt. De thema’s zijn al moeilijk genoeg zonder ze onnodig nog zwaarder te maken. Een nuchtere kijk en wat humor kunnen erg helpen het iets makkelijker te maken. Dit zal voor iedere cliënt heel verschillend zijn, maar ik ben blij dat ik met Ulrike ook af en toe gewoon kan lachen om iets. Ook is het heel prettig dat zij er goed voor waakt dat bij het ophalen van herinneringen uit het verleden, ik er niet opnieuw in weg kan zakken. Een luchtige opmerking of even de focus van het therapie thema verleggen naar puur het paardrijden, relativeert een soms zwaar onderwerp waardoor het makkelijker wordt de therapie voort te zetten.

Een erg leuke bijkomstigheid voor mij is, dat ik mede dankzij de therapie de zin in paardrijden weer heb teruggevonden. Ik heb ontdekt dat alleen al het in de buurt van paarden zijn helpt. Daarbij is het aanleren van de juist houding op een paard iets dat heel erg doorwerkt in de psychische zin. Een juiste houding op het paard staat eigenlijk parallel aan het hebben van een juiste houding in het leven. Als ik niet rechtop zit op Hannes, is dit meestal omdat ik mij niet durf te laten zien. Als ik mijn schouders in laat zakken ben ik verdrietig. Als ik niet goed om mij heen kijk of mijn hoofd teveel naar beneden gericht heb ben ik eigenlijk angstig. Dit alles is zo duidelijk zichtbaar als ik op Hannes zit, omdat hij op elke verandering in mijn houding direct reageert door naar binnen te lopen, stil te staan of langzamer te gaan. Dit maakt dat ik mij ook in het dagelijkse leven bewuster ben van hoe mijn houding is en waar ik op kan letten.

Daarnaast heb ik intussen ook een verzorgpony in de buurt gevonden waar ik met heel veel plezier paardrijden voor de sport weer mee heb opgepakt. Het werken aan een goede zit en houding op het paard heeft een grote therapeutische waarde. Maar stiekem tussendoor leer ik eigenlijk ook gewoon beter paardrijden en dat maakt dat ik er nog veel meer lol in heb.

Voor mij was en is het heel erg moeilijk iemand te leren vertrouwen. Eigenlijk zij juist hulpverleners voor mij een bron van achterdocht en wantrouwen. Je moet je je om hulp te willen krijgen heel erg kwetsbaar opstellen en dat is voor mij niet makkelijk. Als een van de hulpverleners een paard is, zoals bij de Equitherapie maakt het dit wel makkelijker. Toch kom ik nog steeds tegen dat ik iedere keer voor ik naar de therapie ga erg zenuwachtig ben en soms zelfs zo angstig dat ik even een rondje moet lopen voor ik naar binnen kan. Dit heeft te maken met het idee dat ik een uur tegemoet ga waarbij ik niet alles onder controle heb en mogelijk er iets zal worden aangeraakt wat mij verdriet zal doen. Een kopje thee in de keuken bij Ulrike helpt gelukkig meestal wel al om de ergste spanning te laten zakken. En na afloop voel ik mij eigenlijk altijd opgelucht en rustig. Door deze ervaringen bouw ik wel vertrouwen op.

Bij mijn laatste therapie sessie had ik een ervaring waarbij ik heel direct voelde dat Hannes het voor mij opnam. Dat hij mij als ruiter wilde beschermen. Dat gaf een heel mooi gevoel en heeft mij veel goed gedaan. De band die ik inmiddels heb met Hannes voelt daardoor nog steviger. En leren niet meer bang te zijn voor zo’n heel groot sterk paard, maar leren dat hij juist iemand is die om mij geeft en rekening met mij houdt, sterkt mij enorm in mijn vertrouwen naar buiten toe.

Bij Ulrike had ik die ervaring toen we een keer bij een sessie een vrij zwaar thema hadden en ik het even heel erg moeilijk kreeg. Ik mocht toen weer met mijn buik op Hannes zijn billen liggen en Ulrike sprak mij letterlijk moed in en gaf mij alle ruimte even van het paard te genieten als mijn troost en daarmee creëerde ze een ruimte voor mij die ik nog niet eerder gekend had vanuit mijn jeugd.   Dit heeft mij zowel op dat moment veel gebracht in het proces van het verwerken van mijn verleden, als voor het vertrouwen tussen de therapeute en de cliënt.

Bij de paardentherapie is vertrouwen een thema dat veel aan bod komt merk ik. Mijn angsten komen voort uit een eigenlijk niet echt durven te bestaan. Maar als ik op Hannes zit heb ik niet veel keuze, als ik hem enigszins goed wil laten lopen. Ik moet er zijn, anders kan Hannes zich niet inzetten. Het vertrouwen wordt dus wel langzaam opgebouwd, maar het is ook gelijk duidelijk dat je moet. Als je vooruit wilt, zul je moeten vertrouwen. En ik wil heel graag vooruit!

Ulrike heeft naar mij toe een houding die vele facetten kent. Ik heb het idee dat het hele proces van vertrouwen heel wederkerig is. De therapeute heeft natuurlijk ook tijd nodig de cliënt te leren kennen en in te schatten welke houding het beste past. Ik ervaar mijn beide therapeuten, Ulrike en Hannes, als sterk aanwezig, een beetje streng waar het moet, maar in voor een grapje en vergeeflijk bij vergissingen. Trouw maar voorzichtig.
 Voor mij is dit passend.

Al met al kan ik na ik geloof zo’n acht sessies zeggen dat de Equitherapie mij behoorlijk geholpen het in het proces dichter bij mijzelf te komen. Hoewel ik nog steeds dagelijks lijd aan angsten en nog niet mijn werk heb kunnen hervatten kan ik zeggen dat ik een stuk stabieler in het leven sta. Veel gebeurtenissen van vroeger die lang, doordat zij verstopt waren, een negatieve invloed hadden op mijn functioneren en mijn persoonlijkheid komen boven en worden vakkundig verwerkt. Het werken aan mijn houding op Hannes staat symbool voor het werken aan mijn visie op mijn leven en mijn stoornis. Rechtop op Hannes betekend trots zijn op wie ik ben. In balans blijven op Hannes betekend stabiel zijn in mijn emoties. Tussen zijn oren doorkijken staat voor vooruit blijven kijken en niet blijven hangen in mijn verleden.

Mij overgeven aan de therapie geeft mij overgave in het leven zelf.
 En bovendien een veel betere zit voor mijn toekomst als amazone.